Karate Kid: Legends

Legenden stierwen ni

Regie: Jonathan Entwistle (USA)

Mat: Ben Wang, Jackie Chan, Ralph Macchio, Sadie Stanley, Joshua Jackson, Ming-Na Wen, Wyatt Oleff, Aramis Knight

Dauer: 94 Minutten

Bewäertung: 2,0

De Li (Ben Wang) ass eigentlech glécklech zu Peking. Hien ass an der Kung-Fu-Schoul vum Här Han (Jackie Chan), en “Shifu” (Enseignant vum enger chineesescher Kampfsport-Aart). Mee seng Mamm (Ming-Na Wen) plënnert op New York, wou si eng Plaz an enger Klinik ugeholl huet. De Li léiert d’Mia (Sadie Stanley) kennen, deem säi Papp Victor (Joshua Jackson) eng Pizzeria bedreift. Leider mécht hien och d’Bekanntschaft vum Conor (Aramis Knight), dem Mia säin Ex an den onbestriddenen Gewënner vum Five Boroughs Tournament an en extreem brutale Kärel. Et kënnt wéi et komme muss an den Li wäert géint den Conor am Turnéier untrieden. Mee fir d’éischt ënnerriicht hien de Victor, deen mol Boxer war an deen duerch de Gewënn vun engem Box-Turnéier seng Scholden wëll begläichen. Mee de Li brauch selwer Hëllef an säin “Shifu” iwwerzeegt den éischten Karate Kid Daniel LaRusso (Ralph Macchio) him zur Säit ze stoen.

Et mierkt een, datt dëst dem Jonathan Entwistle säin éischten Kinosfilm ass. Hien huet 2 Fernsehserien gedréit an de Stil hei ass typesch fir esou Tëlees-Produktiounen: en oft hektesche Schnëtt an eng genausou konfus Kameraféierung. Och déi eenzel Kämpf daueren net allze laang an sou kënnt ganz wéineg Spannung op. An um Enn bleift eng Geschicht, déi een schonn mol 1984 gesinn huet, an “The Karate Kid” vum John G. Avildsen.

Clown in a Cornfield

Patchwork vun villen Filmer

Regie: Eli Craig (USA), no dem Roman vum Adam Cesare

Mat: Katie Douglas, Aaron Abrams, Carson MacCormac, Kevin Durand, Will Sasso

Dauer: 97 Minutten

Bewäertung: 1,0

D’Quinn Maybrook (Katie Douglas) plënnert an d’Klengstaat Kettle Springs, wou hire Papp Glenn (Aaron Abrams) eng Plaz als Dokter ugeholl huet. An der Staat hunn vill Leit säit dem Feier an der Maissirup-Fabrik Baypen hir Aarbecht verluer. Ee vun den Schëllegen soll den Cole (Carson MacCormac) sinn, de Bouf vum lokale Buergermeeschter Arthur Hill (Kevin Durand). De Cole dréit mat sengen Kolleegen gär Horror-Filmer mat dem Maskottchen vum Maissirup Baypen, dem Clown Frendo. D’Quinn léiert den Cole kennen. No enger Parade zum Grënnungsdag vun Kettle Springs kënnt et bei enger Party zu engem Massaker, wou e Killer am Kostüm vum Clown Frendo Jugendlecher ëmbréngt.

Hei am Film gëtt et näischt, wat een nach net gesinn huet: e Killer mat enger Mask (“Halloween”, “Nightmare on Elm Street”, “Terrifier”, asw.), Polizisten, déi den Jugendlechen net gleewen, bluddeg Morden (speziell: “Texas Chainsaw Massacre”) an sou weider bis hin awer zu engem iwwerraschenden Schluss– an dat ass dat eenzegt e bëssen Originellt. Sou zimmlech alles kann viraus gesinn a näischt iwwerrascht am Endeffekt.

Weapons

Iwwerraschend genial

Regie: Zach Cregger (USA)

Mat: Julia Garner, Josh Brolin, Alden Ehrenreich, Cary Christopher, Amy Madigan, Benedict Wong

Dauer: 128 Minutten

Bewäertung: 5,0

A leschter Zäit waren déi beschten Horrorfilmer éischter Mëttelmooss. Mee bei “Weapons” huet dat elo schlagaarteg geännert: Dem Zach Gregger ass en absolut iwwerraschend geniale Film gegléckt, och wann een muss soen, datt, besonnesch zum Schluss, net mat Blutt gespuert gëtt an méi sensibel Zuschauer gewarnt musse sinn. D’Aart a Weis, wéi d’Geschicht erzielt gëtt, ass speziell, an sou gëtt d’Verschwannen vun 17 Kanner aus der Klass vum Justine Gandy (Julia Garner), ausser dem Alex (Cary Christopher), jeeweils aus der Perspektiv vun verschiddenen implizéierten Leit gewisen, wéi e. a. dem Justine selwer, sengem Ex-Kolleeg a Polizist Paul (Alden Ehrenreich), dem Schoul-Direkter Marcus (Benedict Wong) oder dem Archer (Josh Brolin), dem Papp vun engem vermëssten Kand. Ëmmer nees gëtt den Zuschauer e bësse méi gewuer, ier dann am Kapitel “Alex” d’Opléisung kënnt, déi et a sech huet.

Nach kuerz e Wuert zum Alex. Hien lieft bei sengen Elteren (Whitmer Thomas an Callie Schuttera), déi eng krank Tatta bei sech ophuelen, d’Gladys (Amy Madigan). D’Gladys ass eng exzentresch Fra, déi dem Alex säi Liewen op d’Kopp stellt. Méi soll net verrode ginn.

Duerch de Stil ëmmer nëmmen e bëssen ze verroden an dann souzesoen zum Schluss mat der Dier an d’Haus ze falen, ass de Film absolut iwwerraschend a sécher momentan de beschten Horrorfilm vum Joer.

The Salt Path

E Road-Movie

Regie: Marianne Elliott (UK), no dem Roman vum Raynor Winn

Mat: Gillian Anderson, Jason Isaacs, James Lance, Hermione Norris

Dauer: 115 Minutten

Bewäertung: 3,0

D’Marianne Elliott ass eng renomméiert Theater-Regisseurin. Si huet 2 Laurence Olivier Awards gewonnen fir “War Horse” an “The Curious Incident of the Dog in the Night-Time” an och 4 Tony Awards, e. a. och fir déi 2 genannten Theaterstécker. “The Salt Path” ass hiren 1. Kinosfilm. D’Dréibuch huet iwwregens d’Rebecca Lenkiewicz (“Hot Milk”) geschriwwen.

D’Raynor (Gillian Anderson) an hire Mann Moth Winn (Jason Isaacs) hunn alles verluer, hiert Haus an hier Aarbecht. An den Moth leit och nach ënnert enger genetescher Krankheet, déi net heelbar ass. Well se keng Wunneng méi hunn, decidéieren si den South West Coast Path (1010 km) vun Minehead bis Land’s End ze goen, fir esou Zäit ze hunn, sech eppes afalen ze loossen. Ënnerwee entdecken si eng wëll Natur, fein e net esou fein Mënschen a sech selwer.

D’Zesummespill vun Kamera (Hélène Louvart), Schnëtt (Gareth C. Sales an Lucia Zucchetti) an Musek (Chris Roe) erschafft eng gelongen Stëmmung op der Leinwand. Allerdéngs muss een awer bemierken, datt sech d’Spannungs- an Iwwerraschungs-Momenter a Grenze halen, souwéi och déi genau Ëmstänn, firwat si alles verluer hunn. Anderson an Isaacs gefalen als Koppel, déi sech mat hiren Suergen nei fennt. “The Salt Path” ass net de groussen Kinosmoment, mee e passabele Film, deen ee ka kucke goen.

William Tell

De Schwäizer Nationalheld

Regie: Nick Hamm (UK, Schwäiz, Italien), no dem Theaterstéck vum Friedrich Schiller

Mat: Claes Bang, Connor Swindells, Golshifteh Farahani, Jonah Hauer-King, Ellie Bamber, Rafe Spall, Emily Beecham, Jonathan Pryce, Ben Kingsley

Dauer: 134 Minutten

Bewäertung: 3,0

Den einfache Mann Wilhelm Tell (Claes Bang) gëtt am Joer 1307 zum Nationalheld, wéi hien sech an der Schwäiz dem tyranneschen Vogt Gessler (Connor Swindells) widdersetzt an de Kampf géint dëssen an och den éisträichesche Kinnek Albert (Ben Kingsley) ophellt. An der Geschicht vum Tell gëtt et vill Lächer an Widderspréch. Historesch ass d’Figur ëmstridden, esou datt an enger Verfilmung all dëst mat der Fantasie vum Dréibuch-Schreiwer kann ersat ginn. Am Film ass den Tell de Papp vum Walter (Tobias Jowett) an seng Fra Runa (Golshifteh Farahani) huet hien vun den Kräizzich matbruecht. Den spannendsten Moment ass den Apel-Schoss. Den Tell gëtt vum Gessler gezwongen, sengem Bouf mat der Armbrust en Apel vum Kapp ze schéissen.

Insgesamt ass de Film gutt gefilmt, gespillt an weist eng gewësse Spannung op. Gedréit gouf an enger Rei Buergen a Schlässer e. a. an der Schwäiz. Den Claes Bang ass duerch den Palme-d’Or-Gewënner-Film “The Square” vum Ruben Östlund bekannt ginn, eng Roll fir déi hien mam Europäeschen Filmpräis ausgezeechent gouf.

Dracula: A Love Tale

Scho nees eng Dracula-Verfilmung

Regie: Luc Besson (Frankräich, UK)

Mat: Caleb Landry Jones, Christoph Waltz, Zoë Bleu, Ewens Abid, Matilda de Angelis, Guillaume de Tonquédec

Dauer: 129 Minutten

Bewäertung: 2,0

De franséischen Regisseur Luc Besson ass an d’Filmgeschicht agaangen mat Filmer wéi “Le Grand Bleu”, “Léon”, “The Fifth Element” oder “Arthur et les Minimoys”. Seng lescht Filmer waren éischter Mëttelmooss: e.a. “The Lady”, “Lucy”, “Valerian and the City of a Thousand Planets” oder “Dogman”. Wat hien elo zu enger x-ten Verfilmung vum Bram Stoker sengem Roman “Dracula” motivéiert huet, ass schwéier soen. Hien setzt wuel d’Liebesgeschicht tëscht dem Kinnek Vlad/Grof Dracula (Caleb Landry Jones) zu senger Fra Elisabeta (Zoë Bleu) an de Mëttelpunkt, awer hien verpasst et, eng dozou passend Atmosphär ze kreéieren, wéi just Massakeren. Déi wichtegst Figuren aus dem Roman sinn iwwerholl ginn, wéi den Jonathan Harker (Ewens Abid), deen an Rumänien reest, fir dem Grof Dracula e Schlass zu Paräis ofzekafen – d’Geschicht spillt 1889 am Kader vun dem 100. Gebuertsdag vun der Franséischer Revolutioun an der Weltausstellung. An den Jonathan ass mam Mina (Zoë Bleu) verloobt, dat eng immens Änlechkeet mam Elisabeta huet. Och fënnt een de Vampir-Killer erëm, hei e Paschtouer (Christoph Waltz) ouni weidere Numm, an eng Gesellin vum Dracula, d’Maria (Matilda de Angelis), dat d’Elisabeta soll fannen.

Well e Kardinol (Haymon Maria Buttinger) dem Vlad säi Wonsch, seng Fra soll wärend dem Krich géint d’Osmanen verschount bleiwen, net konnt erfëllen, seet den Vlad dem Härgott of a gëtt onstierflech.

Richteg grujeleg ass de Film a kengem Moment. Et gëtt esouguer 2 lächerlech Zeenen: Wéi den Dracula mat engem Parfum versicht d’ Elisabeta ze fannen, kënnt et zu enger Danz-Zeen, an wéi den Dracula an engem Klouschter och mam Parfum d’Nonnen ulackelt, fir hiert d’Blutt ze drénken. Et feelt den richtegen Kick, fir aus “Dracula” e Film ze maachen, deen d’Thema vum Bram Stoker op eng nei an interessant Aart a Weis opschafft.

Vermësst

Zimmlech onrealistesch

Regie: Joé Freilinger (Lëtzebuerg)

Mat: Laura Pereira, Carlo Dias, Alexandra Hansen, Marc Dupong, Wilma Schonckert, Ryan Cibango, Cliff Kieffer, Joan Kieffer, Claude Clesse

Dauer: 95 Minutten

Bewäertung: 1,0

Et sollt eigentlech luewenswäert sinn, mat 17 Joer e Film ze dréien. Dat huet den Joé Freilinger fäerdeg bruecht an de Film leeft am ganze Land an de Kinoen. Nëmmen muss een awer bemierken, datt et mat Begeeschterung eleng net duer geet, fir e gudden Film ze dréien, souguer wann een a Kaf muss huelen, datt alles op Amateur-Niveau geschitt ass. E gewëssenen Realismus muss sinn, an esou kann een z. B. keng Lëtzebuerger Polizisten mat Fantasie-Uniformen weisen – oder vläit aus Amerika – oder eng Lotterie-Zéiung, wou eng Fra d’Nummeren aus enger Enveloppe hellt a virliest. An do setzt e Mann an engem Reesbüro virun sengem PV, deen aus ass, a schreift eng Reservatioun op en Ziedel. Dat selwecht gëllt fir d’Polizisten.

Dann ass do d’Geschicht vum Eric (Marc Dupong) an dem Henriette (Wilma Schonckert), déi 50 Milliounen an enger Lotterie wannen dat wat dann no kënnt, de Kidnapping vun hirem Meedchen, dem Denise (Laura Pereira), duerch deem säi Mann Kevin (Carlo Dias) an seng heemlech Frëndin d’Gaby (Alexandra Hansen), muss komplett aneschters gefilmt ginn. D’Kamera steet a bal Astellung op engem Stativ an et gëtt kaum Beweegung, vum Schnëtt ass net ze schwätzen. Dat all d’Acteuren Amateuren sinn, jo, mee bei villen vermësst een e Minimum un Begeeschterung. Et wier dem Joé ze roden, mol méi dacks an de Kino ze goen, an ze kucken, wéi déi aner hir Filmer zesummen setzen.

Eddington

Covid 19 a Muecht

Regie: Ari Aster (USA)

Mat: Joaquin Phoenix, Pedro Pascal, Emma Stone, Deirdre O’Connell, Austin Butler, Luke Grimes, Micheal Ward

Dauer: 148 Minutten

Bewäertung: 2,0

Eddington ass eng fiktiv Stad am Sevilla County an New Mexico. Et ass Mee 2020. E Virus suergt fir Kontroversen. Sou muss jiddereen eng Mask opdoen, fir net um Covid 19 ze erkranken. De Sheriff Joe Cross (Joaquin Phoenix) ass awer der Meenung, datt et keen esou e Virus a senger Stad gëtt an d’Droen vu Masken iwwerflësseg ass. Den Buergermeeschter Ted Garcia (Pedro Pascal) besteet awer op d’Anhalen vun den neien Reegelen. An sou decidéiert den Joe fir als neien Buergermeeschter ze kandidéieren a sicht mat sengen 2 Adjointen Guy (Luke Grimes) an Michael (Micheal Ward) ideal Sloganen fir d’Leit fir hien ze mobiliséieren. Seng Fra Louise (Emma Stone) schéint net ganz normal ze sinn, genau wéi dem Louise seng Mamm Dawn (Deirdre O’Connell). Souwäit ass jo nach alles eenegermoossen ze verstoen, mee dann aart d’Geschicht awer an eng onverständlech Direktioun aus. Den Joe mécht nämlech eppes komplett Onverständleches, och wann et Ursaachen gëtt, mee wäit an der Vergaangenheet.

An dann verléiert sech d’Logik, ausser et geet een dovunner aus, datt sech souwuel den Joe an och den Ted an hirem Éiergäiz verletzt fillen an onbedéngt den Posten als Buergermeeschter gewannen wëllen an esou hier Aart vu Muecht ausübe kënnen. Am Ufank deelt de Regisseur eng Rei Déifschléi géint déi klengkaréiert amerikanesch Politik aus an géint d’Reglementer fir den Coronavirus Meeschter ze ginn. Dës Kritik ass deels ganz clever an ironesch. Mee wat ab der tragescher Aktioun vum Joe geschitt, ass net méi logesch. Den Joaquin Phoenix ass wuel brillant an der Roll vum rebelleschen Sheriff, mee dat eleng geet net duer fir aus “Eddington” en wierklech gudde Film ze maachen. Hien huet iwwregens ënner dem Ari Aster an “Beau is Afraid” gespillt.

Hot Milk

Net gelongen Literaturverfilmung

Regie: Rebecca Lenkiewicz (England), no dem Roman vum Deborah Levy

Mat: Emma Mackey, Fiona Shaw, Vicky Krieps, Vincent Perez, Vincent Perez

Dauer: 93 Minutten

Bewäertung: 2,0

D’Sofia (Emma Mackey) an hir Mamm Rose (Fiona Shaw) reesen an déi spuenesch Küstestad Almeria. D’Rose hofft do Besserung fir hir Krankheet beim Dokter Gomez (Vincent Perez) ze fannen. D’Sofia huet hire Studium opginn, fir mam Rose heihin ze kommen. Lues verännert déi sonneg Atmosphär dem Sofia seng Liewens-Astellung. Wéi hat dann och nach d’Ingrid (Vicky Krieps) kenne léiert, mierkt si, wéi staark si vun der dominanter Mamm ofhängeg ass.

Rebecca Lenkiewicz huet hei hiren éischten Kinofilm realiséiert, nodeem si eng Rei Dréibicher geschriwwen huet, e. a. “Ida” oder “Colette”. An et mierkt een, datt si dacks net de Feeling huet, fir méi dramatesch oder méi sensibel Zeenen richteg ze inzenéieren. Esou huet een et oft mat enger konfuser Erzielung ze dinn. D’Lëtzebuergerin Vicky Krieps spillt gefälleg hir Roll, déi awer net an d’Filmgeschicht wäert agoen. Och Mackey an Shaw sinn nëmmen bedéngt iwwerzeegend.

De Film leeft momentan an den Caramba-Kinoen zu Rëmeleng an Munneref.

I Know What You Did Last Summer

Bescheidenen Remake vun engem Klassiker

Regie: Jennifer Kaytin Robinson (USA)

Mat: Chase Sui Wonders, Madelyn Cline, Tyriq Withers, Jonah Hauer-King, Sarah Pidgeon

Dauer: 111 Minutten

Bewäertung: 2,0

1997 gëtt den Horrorfilm “I Know What You Did Last Summer” vum Jim Gillespie, nom Roman vun Lois Duncan, e groussen Erfolleg, esou datt nach 2 Fortsetzungen nokommen. 28 Joer no den Morden zu Southport geschitt nees dat Selwecht an dësem Fëscherduerf. An aneren Wierder, d’Amerikaner hunn e Remake vum Film gedréit, deen awer net un den Original erukënnt. D’Geschicht ass zum Deel identesch. Bei der Hochzäit vum Danica (Madelyn Cline) mam Teddy (Tyriq Withers) begéinen sech d’Ava (Chase Sui Wonders), den Milo (Jonah Hauer-King) an d’Stevie (Sarah Pidgeon) erëm. Si waren mol bescht Frënn. Well et den 4. Juli ass, fueren si op eng Plaz, wou si d’Freedefeier besser gesinn. Duerch d’Dommheet vum Teddy, rennt en Auto an d’Leitplank a fält eng Klipp erof. Si vertuschen dësen Accident, mee ee Joer méi spéit kritt d’Danica eng Noriicht: “I know what You did last summer”. A schonn ass et de Wyatt (Joshua Orpin), dem Danica säi neien Frënd, deen op eng grausam Aart a Weis ermort gëtt.

Och wann dëse Film keen wierklechen en 1 zu 1 Remake ass, feelen a villen Situatiounen déi grouss Iwwerraschungen par rapport zum Original an esou ass och d‘Spannung zimmlech bescheiden. Am Remake sinn och den Freddie Prinze Jr. an d’Jennifer Love Hewitt ze gesinn, an de Rollen vun 1997: Ray an Julie.

La pie voleuse

Eng onéierlech Haushëllef

Regie: Robert Guédiguian (Frankräich)

Mat: Ariane Ascaride, Jean-Pierre Darroussin, Gérard Meylan, Grégoire Leprince-Ringuet, Marilou Aussilloux, Lola Naymark 

Dauer: 102 Minutten

Bewäertung: 3,0

Den Robert Guédiguian ass gebierteg vu Marseille an esou kënnt et, datt déi meescht vu senge Filmer och do spillen. Hien ass mam Ariane Ascaride bestuet an si ass a ganz ville vu senge Filmer ze gesinn. D’Ariane spillt an “La Pie voleuse” eng Haushellëf, d’Maria, déi sech besonnesch ëm eeler Leit këmmert, wéi den Robert Moreau (Jean-Pierre Darroussin), deen am Rollstull sëtzt. Well dem Maria seng finanziell Situatioun net déi Bescht ass – säin Mann Bruno (Gérard Meylan) ass spillsüchteg – an esou kënnt et, datt si hiren Clienten Sue klaut. Den Moreau notzt si heemlech aus, fir hirem Enkel Nicolas (Thorvald Sondergaard) e Piano ze finanzéieren. Dem Moreau säi Bouf Laurent (Grégoire Leprince-Ringuet) kënnt dem Schwindel op d’Spuer, mee mengt dem Maria säi Meedchen, d’Jennifer (Marilou Aussilloux), wier sengem Papp seng Maîtresse. Mee da verléift hien sech an d’Jennifer.

De Guédiguian erzielt seng Geschicht an engem bedächtegem Stil, eng roueg Kamera an en diskreten Schnëtt. D’Schauspiller sinn all iwwerzeegend an hire Rollen vun einfache Leit, déi net am Floribus liewen a just mat de Suen, déi se kréien – Verdéngscht, Pensioun-  iwwerliewen. An dësem liicht sozialkriteschen Film kann een d’Motiver vun den eenzelnen Charakteren verstoen an et bauen sech Sympathien op, och wann d’Aktiounen vun hinnen net legal sinn. Sou ass e Film entstanen, deen een sech ukucke kann.

Superman

Hätt net misse sinn

Regie: James Gunn (USA)

Mat: David Corenswet, Rachel Brosnahan, Nicholas Hoult, ,Isabella Merced Nathan Filion, Edi Gathegi

Dauer: 130 Minutten

Bewäertung: 1,0

“Superman”-Filmer gëtt et der etlech. Den éischten Superman am Kino war den Kirk Alyn 1948 am Film vun Spencer Gordon Bennet an Thomas Carr. De beschten Superman war awer den Christopher Reeve, deen a 4 Filmer den Held vum Planéit Krypton gespillt huet. Weider Interpreten waren den Brandon Routh an den Henry Cavill. Elo ass et den David Corenswet, deen den Superheld däerf spillen. Den Corenswet ass duerch 2 Netflix-Serien bekannt ginn: “The Politician” an “Hollywood”.

Et muss een mol bemierken, datt nees alles Wichteges muss gewosst sinn. Et gëtt net erklärt ween den Lex Luthor (Nicholas Hoult) ass oder Lois Lane (Rachel Brosnahan). Duerch Tëschentitelen gëtt ee gewuer, datt den Superman e Krich tëscht Boravia an Jarhanpur – 2 fiktiv Länner - verhënnert huet, mee géint e Roboter aus Borovia verluer huet. Säin Hond Krypto kann hien nach an säi Verstopp an der Antarktis retten. Schlussendlech kommen dem Superman nach d’Hawkgirl (Isabella Merced), den Green Lantern Guy Gardner (Nathan Filion) an den Mister Terrific (Edi Gathegi) zu Hellëf, an dës Justice Gang ass bal esou staark wéi den Mann mam rouden Cape.

Esou entsteet e Kuddelmuddel aus meescht onméiglechen Aktiounen a Situatiounen, z. B. den Blosen-Universum, bei deenen eng minimal Logik feelt. Och wann d’Geschicht op engem Comic baséiert, deen sécher net d’Realitéit erëmspigelt, mee an engem Fantasy-Universum spillt, muss een awer net esou iwwerméisseg iwwerdreiwen, datt verschidden Situatioun einfach nëmmen lächerlech wierken. Op dëse Film hätt een kënnen verzichten.

Materialists

Deels interessant Reflexiounen zur Léift

Regie: Celine Song (USA, Finnland)

Mat: Dakota Johnson, Chris Evans, Pedro Pascal, Zoe Winters, Marin Ireland

Dauer: 116 Minutten

Bewäertung: 3,0

D’Lucy (Dakota Johnson) geséit net nëmmen gutt aus, mee si ass och nach super als Hellechtsmécherin. Si huet schonn 9 Koppelen zesumme bruecht, esou datt si sech d’Jo-Wuert ginn hunn. Bei der Hochzäit vun dëser 9. Koppel begéint si dem räichen Harry (Pedro Pascal) an hirem Ex, dem John (), deen bei der Feier als Serveur schafft. Esou ginn Erënnerungen un d’Vergaangenheet nees wakereg. Mee si fënnt och Gefalen um Harry. Allerdéngs gëtt et och e Problem mat hirer Cliente Sophie (Zoe Winters), déi vun hirem Date aggresséiert gouf.

De Film erzielt elo keng weltbeweegend Geschicht, ass och plazeweis net wierklech spannend, mee huet awer e puer interessant Reflexiounen zu der Léift parat, déi zum Nodenken ureegen kënnen oder vläit zu enger neier Astellung vis-à-vis zu der Relatioun mat engem Partner/enger Partnerin féiere kënnen.

Dakota Johnson ass iwwregens d’Duechter vum Don Johnson an der Melanie Griffith. Si ass richteg bekannt ginn duerch “Fifty Shades of Grey” (2015). Hier Roll vun der Matchmakerin Lucy spillt si op eng iwwerzeegend Aart a Weis a mécht, datt een sech de Film kann ukucken.

Jurassic World Rebirth

D’Dinoen sinn nees erëm am Kino

Regie: Gareth Edwards (USA), baséiert op dem Roman “Jurassic Park” vum Michael Crichton

Mat: Scarlett Johansson, Rupert Friend, Mahershala Ali, Jonathan Bailey

Dauer: 133 Minutten

Bewäertung: 3,0

Wéi den Steven Spielberg 1993 d’Dinosaurier nees zu neiem Liewen an “Jurassic Park” erwächt huet – zwar nëmmen am Kino -, waren d’Zuschauer, wéi d’Kritiker begeeschtert vun dësem Film, an deem d’Tricktechnik eng nei Dimensioun kritt huet. Et sinn nach 2 Deeler nokomm: “The Lost World: Jurassic Park (1997) an “Jurassic Park 3” (2001). Eng weider Dino-Ära geet 2015 mat “Jurassic World” un, gefollegt vun “Jurassic World: Fallen Kingdom” (2018) an “Jurassic World Dominion” (2022). An elo kënnt dann e 4. Deel vu der Jurassic-World-Serie eraus: “Jurassic World Rebirth”, een Titel, deen alles seet.

De Martin Krebs (Rupert Friend) schafft fir eng Big-Pharma-Firma, déi eraus fonnt huet, datt an der DNA vun den Dinosaurier méiglecherweis eng Substanz dran ass, déi Häerz-Krankheeten ka verhënneren. Nëmmen kann dëse Stoff net syntheetesch produzéiert ginn, an esou muss eng DNA-Prouf vun engem liewegen Dino hier. An där sollen et der nach eng etlech an enger Insel-Regioun um Äquator ginn. Den Krebs stellt eng Expeditioun zesummen, mat e. a. dem Zora Bennett (Scarlett Johansson), enger Spezialistin fir verdeckten Operatiounen, dem Paläontolog Henry Loomis (Jonathan Bailey) an dem Duncan Kincaid (Mahershala Ali). Um Wee bei d’Insel mussen si awer nach den Reuben (Manuel Garcia-Rulfo a seng 2 Meedercher Teresa (Luna Blaise) an Bella (Audrina Miranda) souwéi dem Xavier (David Iacono) retten, déi dann ongewollt an d’Abenteuer vun der Sich no der Dino-DNA verwéckelt ginn.

Wat dann follegt ass relativ spannend an absolut perfekt gemaach, sou datt een mengt d’Dinoen wieren am Kinossall ënnerwee. E groussen Deel vun der Geschicht ass allerdéngs viraus ze gesinn a vill Zeenen kennt een sou oder sou aus deenen aneren Jurassic-Filmer. De Film leeft am IMAX-Format, 4DX, SreenX an am 3D. Deen eenzegen interessanten Aspekt am Film, ass datt d’Dinoen kee méi am Joer 2025 interesséieren. Esou muss den Musée vum Loomis zoumaachen, well nach just 12 Leit de leschte Mount en Ticket kaf hunn. Egal wéi e Format, d'Spannung ass garantéiert, och wann d’Geschicht eng Rei Schwaachpunkter opweist.

F1: The Movie

Flott Formel-1-Coursen

Regie: Joseph Kosinski (USA)

Mat: Brad Pitt, Damson Idris, Kerry Condon, Javier Bardem, Tobias Menzies, Kim Bodnia

Dauer: 148 Minutten

Bewäertung: 3,0

Wéi den Sonny Hayes (Brad Pitt) d'24-Stonnen-Course zu Daytona mat gewënnt, gëtt hien vun sengem alen Partner Ruben Cervantes (Javier Bardem) ugeschwat, fir nees bei enger Formel-1-Course matzefueren. Den Hayes ass séit 10 Joer keng esou eng Course méi gefuer, nodeem hien e schlëmmen Accident hat. Hien soll dem vum Verkaf bedroten Rennstall vun APXGP an de leschten Coursen wéinstens eng éischt Plaz erausfueren. De Joshua Pearce (Damson Idris), säin Teampartner, ass net begeeschtert vun dësem “ale” Mann, an och d’technesch Direktesch Kate McKenna (Kerry Condon) huet hir Bedenken. Mee si wäerten awer hir Meenung änneren, well dem Hayes seng onkonventionell Methoden wäerten de Rennstall nees no vir bréngen.

Den Regisseur Kosinski huet 2022 mat “Top Gun: Maverick” e groussen Erfolleg konnten verzeechnen. D’Dréiaarbechten zu “F1” sinn 2023 an England ugaangen. Et sollten nämlech net allze vill Computer generéiert Tricks zum Asaz kommen, mee reell Opnamen vun den Coursen. Esou krut de Filmteam op der Streck vun Silverstone iwwer d'Weekender ëmmer nees grouss Pausen, wou gedréit konnt ginn. Et gouf awer och op esou zimmlech all Circuit op der Welt gedréit. Am Film sinn och vill “richteg” F1-Championen ze gesinn, wéi e. a. den Lewis Hamilton, den Max Verstappen oder den Charles Leclerc. Den Pitt an den Idris sinn och selwer gefuer. D'Zesummespill vun Kamera (Claudio Miranda),  Schnëtt (Stephen Mirrione) an der Original-Musek vum Hans Zimmer maachen aus “F1” e richtegt spannend Course-Spektakel an esou mengt een, am Kino, speziell am IMAX-Sall, op engem F1-Circuit Zuschauer ze setzen.

Elio

Gutt Aliens, béis Aliens

Regie: Madeline Sharafian, Domee Shi an Adrian Molina (USA)

Mat de Stëmmen vun: Yonas Kibreab (Elio), Zoe Saldaña (Olga Solis), Remy Edgerly (Glordon), Brad Garrett (Lord Grigon), Matthias Schweighöfer (Tegmen)

Dauer: 98 Minutten

Bewäertung: 3,0

Den Elio lieft séit dem Doud vu sengen Elteren bei senger Tatta Olga, déi Majouer bei enger Weltraum-Organisatioun ass. Hiren Enkel huet keng Frënn a fänkt no dem Besuch vun der Basis un ze gleewen, datt et Aliens gëtt. Den Elio baut komesch Funkgeräter a léit um Strand drop ze waarden, datt déi Ausserierdesch hien endlech siche kommen. An enges Daags ass et dann souwäit. Aliens hunn d’Raumkapsel Voyager fonnt a senden Signaler a Richtung Äerd, an den Elio gëtt a Richtung Kommuniversum gebeamt, wou hien eng Rei komesch Aliens kenneléiert. Mee den Kommuniversum gëtt vum tyranneschen Lord Grigon bedrot. Den Elio well tëscht den zwou Welten schlichten. Ausserdeem léiert hien den Glordon kennen, dem Grigon säi Bouf, an si ginn gutt Frënn.

Den Elio ass eigentlech e normale Bouf, deen awer keng Frënn huet a gleeft, datt keen hien gär huet. Dëst ass d’Basis fir eng Geschicht, wou aner Wiesen an d’Spill kommen, awer genau déi selwecht Gefiller. Verschidden Situatiounen sinn relativ kitscheg an och extrem un den Hoer erbäi gezunn, awer dat Meescht kënnt zimmlech glafwierdeg a mat vill Humor eriwwer, sou datt den “Elio” e Film fir Grouss a Kleng ass.

La Venue de l’avenir

Eng Famille: fréier an haut

Regie: Cédric Klapisch (Frankräich)

Mat: Suzanne Lindon, Abraham Wapler, Vincent Macaigne, Julia Piaton, Zinedine Soualem, Paul Kircher, Vassili Schneider, Sara Giraudeau, Cécile de France

Dauer: 126 Minutten

Bewäertung: 3,0

Eng Rei Leit, déi sech net kennen, gi gewuer, datt si enger Famille ugehéieren an geierft hunn. Fir d’Ierwen, en Haus an der Normandie, genau ze inspizéieren, ginn 4 Leit, de Seb (Abraham Wapler), de Guy (Vincent Macaigne), den Abdelkrim (Zinedine Soualem) an d’Céline (Julia Piaton), op d’Plaz. Do entdecken si e. a. e Bild an vill Fotoen. Virwëlzeg ginn, interesséieren si sech elo méi intensiv fir d’ Adèle (Suzanne Lindon), wat am Haus gelieft huet. Duerch Réckblenden gëtt den Zuschauer da gewuer, datt d’Adèle op Paräis reest, fir do hir Mamm ze fannen, d’Odette (Sara Giraudeau), wat an engem Bordell schafft. Mee dat ass nëmmen en Deel vun der ganzer Famille-Geschicht.

Den Cédric Klapisch (“L’auberge espagnol”) huet hei eng interessant an originell Geschicht inzenéiert. Ganz imposant ass d’Tricktechnik, déi Paräis zu Ënn vum 19. Joerhonnert weist. D’Schauspiller harmonéieren insgesamt gutt mateneen a wëssen ze iwwerzeegen bei der Sich no dem Odette an dem Adèle hiren Nofueren. An dann tauchen nach e ganze Koup historesch Personnagen op, wéi den Claude Monet (Abraham Wapler an Olivier Gourmet), de Victor Hugo (François Berléand) an d’Sarah Bernhardt (Philippine Leroy-Beaulieu). D'Susanne Lindon ass iwwregens d'Meedchen vum Vincent Lindon an dem Sandrine Kiberlain. Esou bitt “La Venue de l’avenir” ganz agreabel a kuckeswäert Distraktioun.

Reflet dans un Diamant mort

Schwaachen Hommage un d’Agente-Filmer

Regie: Hélène Cattet & Bruno Forzani (Frankräich, Belsch, Italien a Lëtzebuerg)

Mat: Fabio Testi, Yannick Renier, Sophie Mousel, Céline Camara, Maria de Medeiros, Koen De Bouw, Barbara Hellemans, Kezia Quintal, Thi Mai Nguyen, Sylvia Camarda, Hervé Sogne

Dauer: 87 Minutten

Bewäertung: 1,0

Les Films Fauves huet dëse Film mat der Hëllef vum Lëtzebuerger Film Fund mat finanzéiert. De Regie-Duo Hélène Cattet & Bruno Forzani hunn hiren leschten Film 2017 gedréit, “Laissez bronzer les cadavres”. Et muss een awer soen, datt dëse Film genausou konfus ass, wéi hiren neien.

An “Reflet ...” geet et ëm en fréieren Geheimagent, den John Dilman (Fabio Testi), deen an engem Hotel seng Pensioun genéisst. Hien drénk gär seng Aperitifer an geet dem Rezeptionist ëmmer nees aus de Féiss, wann hien seng Rechnung soll bezuelen. Wéi dann eng Fra aus dem Hotel verschwënnt, gëtt säin Instinkt nees aktivéiert. Esou erënnert hien sech un seng Zäit als Agent (den Yannick Renier spillt den John a jonke Joren) an un en geheimnisvolle Géigner, d’Serpentik (Thi Mai Nguyen; d’ Barbara Hellemans spillt déi al Serpentik). Esou entsteet awer en Kuddelmuddel sonnergläichen, wou een sech freet, wat den Regie-Duo bezweckt. Kloer ass emol, datt si en Hommage un déi sëllegen Agente-Filmer aus den 50er, 60er a 70er Joren wollten dréien. Mee si hu vergiess, datt e Film och eng Geschicht muss erzielen, déi verständlech ass. Mee dat ass hei vergiess ginn.

De Fabio Testi war e ganz beléiften Schauspiller, bis hien ab den 2000er bësse manner gedréit huet. Seng bekanntest Filmer sinn: “C'era una volta il West”, “Il giardino dei Finzi Contini” oder “I quattro dell'apocalisse” an e ganze Koup Western.

How to Train Your Dragon

Nach eng Realverfilmung vun engem Animatiounsfilm

Regie: Dean DeBlois (USA)

Mat: Mason Thames, Nico Parker, Gerard Butler, Nick Frost, Julian Dennison

Dauer: 125 Minutten

Bewäertung: 3,0

No “Snow White” an “Lilo & Stitch” ass “How to Train Your Dragon” déi drëtt Realverfilmung vun Animatiounsfilmer, déi dëst Joer an de Kino kënnt. 2010 ass den “Dragon” erauskomm. Regie hunn den Chris Sanders an den Dean DeBlois gefouert.

Op der Insel Berk, wou Wikinger ënnert hirem Chef Stoick (Gerard Butler) liewen, gëtt et e Problem mat Draachen. Dës gräifen ëmmer nees d’Leit un a friessen deenen hir Schof a Geessen. Dem Stoick säi Bouf Hiccup (Mason Thames) huet eng Maschinn gebaut, mat där een Draachen ofs

chéissen kann. Bei engem Ugrëff schéisst hien op en Draach, deen hien als Nightfury ugesäit, e ganz mysteriéist Wiesen. Kuerz drop fënnt hien den Draach am Bësch. Mee den Hiccup kann e net dout maachen. Lues awer sécher frënnen déi zwee sech un an den Hiccup nennt säi neien Frënd Toothless. An da gëtt et nach d’Astrid (Nico Parker), e ganz selbstbewosst Meedchen, an dat den Hiccup verléift ass.

De Film erzielt u sech déi selwecht Geschicht, wéi den Animatiounsfilm, just datt d’Mënschen elo richteg Schauspiller*innen sinn an d’Draachen perfekt Computer-animéiert Figuren, déi zum fäerte sinn, souguer och witzeg oder wéi den Toothless ganz sympathesch. D’Sich no dem Nascht vun den Draachen ass spannend erzielt an esou ass d’Realverfilmung vun “How to Train Your Dragon” e Film, deen een roueg ka kucke goen.

The Phoenician Scheme

Absurd a langweileg

Regie: Dean Fleischer Camp (USA)

Mat: Benicio del Toro, Mia Threapleton, Michael Cera, Scarlett Johansson, Tom Hanks, Bryan Cranston, Mathieu Amalric, Benedict Cumberbatch, Bill Murray

Dauer: 105 Minutten

Bewäertung: 1,0

Wann een am Kino en Trailer gesäit an direkt weess, datt et e Film vum Wes Anderson ass, dann kann een sech direkt iwwerleeën, ob een de Film kucke geet, a wa jo, wéi vill Kaffi een am Virfeld muss drénken, fir net anzeschlofen. Den Ufank vun “The Phoenician Scheme” ass jo relativ witzeg, mee no a no drängt sech den Wes-Anderson-Stil op: verwäsche Faarwen, eng bal onbeweeglech Kamera, keen Tempo, Schauspiller*innen, déi hir Dialogen erof leieren, wéi wann se keng Loscht hätten. Esou interesséiert d’Geschicht vum superräichen Zsa-Zsa Korda (Benicio del Toro) nëmmen kuerz, wéi den Zsa Zsa en éischten Crash mat sengem Fliger iwwerlieft an wéi hien säi Meedchen, d’Schwëster Liesl (Mia Threapleton), zu senger Ierwin mécht an den Bjorn Lund (Michael Cera) als Privat-Schoulmeeschter astellt. Duerno gëtt et zimmlech komplizéiert, wéi hien versicht seng Projekter an Phönizien ze finanzéieren, respektiv d’Lächer am Budget ze stoppen. Esou versicht hien e. a. den Leland (Tom Hanks) an den Reagan (Bryan Cranston), den Marseille Bob (Mathieu Amalric), d’Kusin Hilda (Scarlett Johansson) an den Monni Nubar (Benedict Cumberbatch) ze iwwerzeegen, Suen an seng Projeten ze stiechen.

Eng Situatioun ass méi absurd wéi déi aner, awer d’Verständnis fir dem Zsa Zsa seng Aktiounen verléiert sech ganz schnell duerch den langweilegen Stil, an deem de Film gehalen ass. Et kënnt keng Stëmmung op an e puer Witzer lenken just kuerz dovunner of, fir net anzeschlofen.

Lilo & Stitch

Remake mat realen Figuren

Regie: Dean Fleischer Camp (USA)

Mat: Maia Kealoha, Sydney Elizebeth Agudong, Zach Galifianakis, Billy Magnussen, Courtney B. Vance, Tia Carrere

Dauer: 108 Minutten

Bewäertung: 3,0

Séit dem Doud vun hiren Elteren muss d’Nani (Sydney Elizebeth Agudong) op hir 6-Joer al Schwëster Lilo (Maia Kealoha) oppassen. Mee d’Lilo huet keng Frënn an ass dofir ganz rebellesch. Iergendwou am Weltall, um Planéit Turo, huet den Wëssenschaftler Jumba (Zach Galifianakis) eng aggressiv Kreatur erschaf, d’626 (Stëmm vum Chris Sanders), déi lo soll eliminéiert ginn. Mee 626 kann an engem Raumschëff flüchten. Den Jumba an den Agent Pleakley (Billy Magnussen) mussen d’Verfollgung ophuelen. 626 ass an der Tëschenzäit op der Äerd gelant, an engem Déierenasyl, do wou d’Lilo hien fënnt a mat Heem hellt. Hatt nennt hien Stitch. D’Saach ass schonn komplizéiert, well d’Sozialamt an d’Madamm Kekoa (Tia Carrere) dem Nani d’Lilo wëll ofhuelen, den Jumba an den Pleakley d’Spur vum Stitch fonnt hunn an och den CIA, mam Agent Cobra Bubbles (Courtney B. Vance), hannert dem Alien hier ass.

2002 ass “Lilo & Stitch” als Animatiounsfilm erauskomm. Et war eng Disney-Produktioun vum Chris Sanders an Dean DeBlois realiséiert. Iwwregens huet den Sanders och “How to Train Your Dragon” 2010 inzenéiert, deen geschwënn als Film mat realen Personnagen an d’Kinoe kënnt, esou wéi elo “Lilo & Stitch”. D’Geschicht ass méi oder wéineger déi selwecht bliwwen. Ausser den Ausserierdeschen an dem Stitch sinn all déi aner Personnagen richteg Schauspiller*innen. De Film ass plazeweis iwwerdriwwen, wéi dat eben an sou engem Genre “muss” sinn, mee huet de Virdeel, dat en an den méi beweegenden Zeenen Kitsch-fräi bleift, an datt ganz vill gelaacht ka ginn wann Lilo & Stitch keng gutt an der Kopp hunn. Sou kann een sech den Remake vun “Lilo & Stitch” berouegt ukucken.

The Life of Chuck

Vum Weltënnergang an engem normalen Liewen

Regie: Mike Flanagan, no enger Kuerzgeschicht vum Stephen King (USA)

Mat: Tom Hiddleston, Chiwetel Ejiofor, Karen Gillian, Mark Hamill

Dauer: 111 Minutten

Bewäertung: 3,0

An dräi Kapitelen, awer hannerrécks, gëtt d’Liewen vum Charles “Chuck” Krantz (Tom Hiddleston) erzielt. Et geet un, datt de Professer Marty Anderson (Chiwetel Ejiofor) en ongewéinlecht Plakat gesäit, wou drop steet: “Charles Krantz: 39 Great Years! Thanks, Chuck!”. Hien freet sech, wien dëse Mann ass, obschonn den Zuschauer an den nächsten Kapitelen erausfënnt, datt si sech kennen. Am Kapitel zwee ass dann eng ganz flott Danz-Zeen ze gesinn, wou den Chuck mat enger him onbekannte Fra (Annalise Basso) danzt, an dat zu der Performance vun der Drummerin Taylor (Taylor Gordon). Am éischten Kapitel gëtt dann dem Chuck seng Kandheet beliicht, a wéi hien (mat 7 Joer: Cody Flanagan; mat 11 Joer: Benjamin Pajak; mat 17 Joer: Jacob Tremblay) nom Doud vun sengen Elteren bei sengen Grousselteren, Albie “Zaydee” an Sarah “Bubbie” (Mark Hamill an Mia Sara) grouss gëtt.

De Film lieft vun ganz ënnerschiddlechen Momenter. Sou ass et eng Weltënnergang-Stëmmung, déi den éischten Deel beherrscht, déi awer direkt näischt mam Liewen vum Chuck ze dinn huet. Am zweeten Deel ass den Chuck dann erwuessen an e Banker ginn, mat als Héichpunkt déi Danz-Einlag. Déi bescht Momenter sinn dann am leschten Deel ze fannen, wou den Chuck bei sengen Grousselteren lieft. An der Schoul gëtt hien mam Danz vertraut. An doheem freet hien sech, wat de Bop an dem klengen Tuerm verstoppt hält. Den Mark Hamill, deen nach als Luke Skywalker dierft an Erënnerung sinn, spillt e ganz iwwerzeegenden Bop an och den Benjamin Pajak weess ze gefalen. Eleng duerch dësen Deel ass de Film kuckeswäert.

Mission: Impossible – The Final Reckoning

Weltënnergangsstëmmung

Regie: Christopher McQuarrie (USA)

Mat: Tom Cruise, Hayley Atwell, Simon Pegg, Ving Rhames, Pom Klementieff, Greg Tarzan Davis, Esai Morales

Dauer: 269 Minutten

Bewäertung: 2,0

Tëscht 1966 an 1973 ass d’Tëlees-Serie “Mission: Impossible” an Amerika ausgestraalt ginn. An der éischter Staffel ass den Team vun IMF (Impossible Missions Force) vum Dan Briggs geleet ginn, gespillt vum Steven Hill, an fir déi aner 6 Staffelen vum Jim Phelps, gespillt vum Peter Graves. 1996 kënnt en éischten Kinosfilm eraus “Mission: Impossible”, wou den Jim Phelps ermort gëtt an den Ethan Hunt (Tom Cruise) seng Augaben iwwerhëlt. Elo kënnt dann den 8. Kinosfilm mam Ethan eraus “Mission: Impossible – The Final Reckoning”, den 2. Deel vun “Mission: Impossible – Dead Reckoning Part One” (2023). Fir d’4. Kéier féiert den Christopher McQuarrie Regie bei engem “MI”-Kinosfilm.

Den Ethan huet et elo mat der “Entity”ze dinn, e Computerprogramm, deen alles an all dominéiert a riskéiert en Atom- a Weltkrich auszeléisen. Fir deen ze “killen” muss en mol en russescht U-Boot fannen, wat virun zech Joren an der Beringsee ënner gaangen ass. Natierlech steet säin Team hannert him: Benji (Simon Pegg), Grace (Hayley Atwell), Luther (Ving Rhames), Paris (Pom Klementieff) a nei den Degas (Greg Tarzan Davis). Jo, an dann huet een et als Zuschauer mat deenen üblech Iwwerdreiwungen ze dinn, wéi en iwwermächtegen Computerprogramm, deen och nëmmen mat Stroum funktionéiert a wann keen do ass ... jo, kloer da gëtt et dëse Film net. Ausserdeem, wéi kann sech zum Schluss de Modul aus der Loft mam Internet verbannen? Do muss een nees e ganze Koup gro Zellen ausschalten, wann een de Verfollgungsjuegd mat den 2 Fligeren well e bëssen genéissen. An dës gutt gefilmten Verfollgungen sinn och dat eenzegt, wat iergendwéi interessant ass. Hoffentlech ass dëst déi lescht Missioun vum Ethan a sengem Team.

Final Destination: Bloodlines

Den Doud léist net mat sech spaassen

Regie: Zach Lipovsky an Adam B. Stein (USA)

Mat: Kaitlyn Santa Juana, Teo Briones, Richard Harmon, Owen Patrick Joyner, Anna Lore, Gabrielle Rose

Dauer: 100 Minutten

Bewäertung: 3,0

Am Joer 2000 huet den Film “Final Destination” vum James Wong d’Leit am Kino zu Fäerte bruecht. Et koumen bis 2011 nach 4 Deeler no. Elo huet e Produzent zu Hollywood un den Erfolleg erënnert an et gouf en 6. Deel gedréit: “Final Destination: Bloodlines”.

Op der Uni huet d’Stefanie (Kaitlyn Santa Juana) e fierchterlechen Albdram all Nuecht. Hat fiert heem fir eraus ze fannen, wat et mat dem Dram op sech huet, an deem seng Bom Iris (jonk: Brec Bassinger; al: Gabrielle Rose) eng wichteg Roll spillt. Hatt sicht d’Iris op a gëtt gefuer, datt si deemools en Ongléck am Sky View Tower iwwerlieft huet a vill Mënschen gerett huet, well si eng Visioun vun der Katastroph hat. Laut dem Iris ass den Doud awer hannert jidderengem hier, deen deemools iwwerlieft huet souwéi och all d'Nofueren. Also och d’Stefani an seng Famille.

Méi soll net verrode ginn, well de Film ass e gelongenen Horrorfilm mat vill Blutt an ganz vill originellen Aart a Weisen, wéi een stierwe kann. Besonnesch den Ufank ass mat enger Virtuositéit gedréit, wéi een se selten geséit, virun allem an Horrorfilmer. Fir empfindlechen Zuschauer/innen ass de Film awer net ze empfielen.

Et ass och dem Schauspiller Tony Todd säi leschte Film. Hien spillt den William Bludworth.

Sinners

Scho bal e Vampir-Musical

Regie: Ryan Coogler (USA)

Mat: Michael B. Jordan, Hailee Steinfeld, Miles Caton, Jack O'Connell, Wunmi Mosaku, Jayme Lawson, Omar Benson Miller

Dauer: 137 Minutten

Bewäertung: 2/5 Stären

1932. D’Zwillingen Smoke an Stack (Michael B. Jordan), zwee Gangsteren aus Chicago, hu wëlles eng al Seeërei an eng Juke-Bar ze transforméieren. Dat maachen si mat der Hëllef vun e. a. dem jonken Sammie (Miles Caton), engem Blues-Gittar-Spiller, dem Mondharmonika- a Piano-Spiller Delta Slim (Delroy Lindo), dem Annie (Wunmi Mosaku), dem Smoke seng Ex, an dem Cornbread (Omar Benson Miller), deen fir Uerdnung ënnert de Visiteuren suergt. Mee dann tauchen Vampire ënner der Leedung vum Remmick (Jack O'Connell) op, déi vun der Musek ugelackelt goufen, sou jiddwerfalls wëll et en Voice-over-Kommentar.

Vampir-Filmer gëtt et der jo masseweis. Fir op deem Gebitt nach eppes Neies ze presentéieren, datt ass schonn immens schwéier. Den Regisseur Ryan Coogler (“Creed”, “Black Panther 1 + 2”) rifft seng Vampiren zum Rhythmus vun der Musek erbäi an dat ass dat eenzegt Neies an dësem Film, deen ausserdeem nach duerch seng flott Musek an seng musikalesch Nummeren iwwerzeege kann, déi scho bal e Musical aus dem Film maachen. Mee et muss een eng gutt 80 Minutten Gedold hunn, ier deen éischten Vampir optaucht. An da geschitt weider näischt Originelles a Saachen Vampire-killen. Als Horrorfilm enttäuscht den “Sinners” dofir.

La Cache

Famillje-Liewen

Regie: Lionel Baier (Schwäiz, Frankräich, Lëtzebuerg), no dem gläichnamegen Roman vum Christophe Boltanski

Mat: Michel Blanc, Dominique Reymond, William Lebghil, Aurélien Gabrielli, Liliane Rovère, Ethan Chimienti, Larisa Faber, Adrien Barazzone

Dauer: 85 Minutten

Bewäertung: 3/5 Stären

Eng Voice-over-Stëmm, déi vum klenge Bouf (Ethan Chimienti), erzielt d’Geschicht, déi am Mee 1968 spillt. An engem groussen Appartement wunnt eng genau esou grouss Famille, där hier Memberen awer keng Nimm hunn, mee “mère-grand” (Dominique Reymond), “père-grand” (Michel Blanc), “grand oncle” (William Lebghil), “petit oncle” (Aurélien Gabrielli) oder “arrière-pays” (Liliane Rovère) heeschen dem Bouf seng Elteren gi gespillt vun dem Larisa Faber an Adrien Barazzone. An am Mee 1968 waren d’Studenten-Onrouen zu Paräis. De Bouf erlieft de ganzen Chaos, souwuel an der Famille, wéi dobaussen. An da wier nach eng Katz, déi eleng de Bouf geséit an déi ënner der Trap an enger Stopp lieft.

Schonn mol d’Iddi, eng Famille ouni Nimm aus der Siicht vun engem 9 Joer ale Bouf ze presentéieren ass originell a virun allem witzeg. De klengen Ethan spillt seng Roll op eng beandrockend Aart a Weis, esou wéi wann hien nach ëmmer am Kino gespillt hätt. Et ass och dem Michel Blanc säin leschte Film. D’Zesummespill vum Bop an dem Enkel suergt fir agreabel Momenter, bis hin zu der Opléisung, wat dann elo ënner der Trapp ass. Eng weider eenzegaarteg Iddi ass, wéi de Generol de Gaulle (Gilles Privat) bei der chaotescher Famille optaucht a verstoppt gëtt. “La Cache” gouf op lëtzebuergescher Säit vun Red Lion mat produzéiert an d’Resultat kann ech sech problemlos ukucken.

De Film leeft schonn a Frankräich  a soll och geschwënn hei eraus kommen.

Snow White

Realverfilmung vum Disney-Zeechentrickfilm-Klassiker

Regie: Marc Webb (USA)

Mat: Rachel Zegler, Gal Gadot, Andrew Burnap, Hadley Fraser, Lorena Andrea

Dauer: 109 Minutten

Bewäertung: 3/5 Stären

“Snow White and the Seven Dwarfs” (1937) vum Walt Disney war deen éischten Zeechentrickfilm an Spillfilm-Längt. Den Film gëllt nach ëmmer als Meeschterwierk a Meilesteen an der Filmgeschicht. Wëll d’Disney-Studioen an de leschte Jore eng Rei Zeechentrickfilmer mat reale Figuren verfilmt hunn, wéi z. B. “Beauty and the Beast”, “Arielle”, “The Jungle Book”, “Cinderella” oder “Aladdin”, war et just eng Fro vun der Zäit ier “Snow White” un d’Rei géif kommen. Dat ass elo geschitt ënner der Regie vum Marc Webb (“The Amazing Spider-Man 1 + 2“).

D’Geschicht ass bliwwen. D’Schnéiwittchen (Rachel Zegler) lieft an der Diktatur vun hirer Stéifmamm (Gal Gadot). Nodeem hier Mamm (Lorena Andrea) gestuerwen ass, huet hire Papp (Hadley Fraser) dës megaloman Fra bestuet. De Papp ass awer virun Joren verschwonnen. Fir dem Wansinn vun der Stéifmamm ze entkommen, flücht hat an de Bësch, wou hatt op déi 7 Zwergen trefft, wéi och den Jonathan (Andrew Burnap) rëm trefft. De Schluss wäicht vum Original of, wat awer éischter gegléckt ass.

E puer vun den Original-Lidder si bliwwen, wéi “Heigh-Ho” oder “Whistle While You Work”, wat Ulass zu enger flotter Danz-Einlag ass. Déi nei Songs sinn vum Duo Benj Pasek an Justin Paul, déi mat dem Musical “Dear Evan Hansen” e Risen-Erfolleg um Broadway konnte feieren an déi fir de Song “City of Stars” aus “La La Land” den Oscar an de Golden Globe gewonnen hunn. Besonnesch gefält hei “Good Things Grow”. Soss ass de Film perfekt animéiert a gespillt. D’Rachel Zegler huet den Golden Globe fir hir Interpretatioun vum Maria am Steven Spielberg sengem “West Side Story” gewonnen. Insgesamt war vläit méi dran, mee d’Resultat kann ee kucke goen.

Palme d’Or zu Cannes 2024: ANORA

E ganz exzentresche Film

Regie: Sean Baker (USA)

Mat: Mikey Madison, Mark Eydelshteyn, Watsche Towmasjan, Karen Karaguljan, Juri Borissow, Aleksey Serebryakov,

Dauer 139 Minutten

Bewäertung: 4/5 Stären

D’Anora (Mikey Madison), genannt Ani, schafft als Stripperin an engem Strip-Lokal. Enges Dachs ass den Ivan (Mark Eydelshteyn) un him interesséiert. Hien heescht eigentlech Wanja an ass de Bouf vun engem russeschen Milliardär a lieft op d’Käschten vun sengem Papp. Zu Las Vegas bestueden déi zwee sech. Wéi den Papp (Aleksey Serebryakov) dat gewuer gëtt, ass hien guer net begeeschtert a schéck dréi vun senge Männer bei den Wanja: den Garnick (Watsche Towmasjan), den Toros (Karen Karaguljan) an den Igor (Juri Borissow). De Wanja mécht sech aus dem Stëbs an d’Ani ass den Froen an den onfrëndlechen Handlungen vun den dréi Russen ausgesat. Wat dann nokënnt – d’Sich nom Wanja - ass esou exzentresch, verréckt an originell, eppes, wat een scho laang net méi gesinn huet.

Den éischten Deel beschreift d’Zesummekommen vum Ani an Wanja, eigentlech vum Cinderella an engem Prënz, deen all seng Wënsch erfëllt. Dann kënnt deen schonn ugeschwaten Deel mat exzentreschen Zeenen, déi meeschtens zum Laachen ureegen, an dann d’Amëschen vum Papp an der Mamm (Darya Ekamasova). De Film aart awer guer net an eng brutal Richtung aus, wéi een dat vläit kënnt mengen, wann russesch Kläpper am Spill sinn. “Anora” ass en originelle Film, deen Spaass mécht duerch d’Aart a Weis wéi sech dës Geschicht entwéckelt. Net verpassen!

Fotoen (FilmNation Entertainment):

Uewen: D'Ani ass voller Energie

Mëtt: D'Ani huet den Wanja gäer

Ënnen: D'Ani an den Wanja ginn sech zu Las Vegas d'Jo-Wuert

The Substance

D’Quell vun der éiweger Jugend?

Regie: Coralie Fargeat (UK  - Frankräich)

Mat: Demi Moore, Margaret Qualley, Dennis Quaid

Dauer: 141 Minutten

Bewäertung: 4/5 Stären

D’ Elisabeth Sparkle (Demi Moore) ass de Star an enger Fitness-Show op der Tëlee. Mee de Produzent Harvey (Dennis Quaid) ass der Meenung, datt d’Sendung frëscht Blutt brauch. An esou gëtt d’Elisabeth entlooss. An senger Täsch fënnt hat en USB-Stick, deen en Infirmier (Robin Greer) him heemlech agestach huet. Dorobber ass e kuerze Film ze gesinn, wou eng Substanz ugebueden gëtt, déi en Klon soll produzéieren. Wéi d’Elisabeth dann virum Aus steet, geet hat der Saach no. Hatt kritt e Set mat Picküren an Sacheten mat Iessen. An effektiv, an sengem Kierper gëtt en Klon vun him produzéiert, just vill méi jonk. De Klon nennt sech Sue (Margaret Qualley) a kritt dem Elisabeth seng Plaz an der Show “Pump It Up”. De Prinzip ass, datt d’Sue eng Woch aktiv ass an d’Elisabeth net – hatt läit dann am Buedzëmmer an ass un een Sachet ugeschloss - an no enger Woch ass et ëmgekéiert. Mee d’Sue gëtt terribel erfollegräich, sou datt hat dës Delaien net méi respektéiert.

De Film ass immens flott gefilmt. D’Kamera ass ganz no u den Schauspiller drun an all Gest gëtt mat engem Geräisch ënnerluecht. Sou entsteet eng scho bal klaustrophobesch Atmosphär. D’Franséisin Coralie Fargeat huet virun allem am Ufank visuell eppes ganz Innovatives op d’Leinwand gezaubert. Dann passéiert allerdéngs eppes Onerwaartes an d’Situatioun fir d’Elisabeth ännert. Méi gëtt net verroden. Ganz vill Blutt an e puer méi kriddeleg Zeenen maachen datt dat wat nokënnt, net fir schwaach Nerven ass. “The Substance” beschreift op eng deels onkonventionell Aart a Weis, wat eis modern Welt bereet ass ze maachen, fir éiweg jonk ze bléifen. De Film huet zu Cannes de Präis fir dat beschten Dréibuch gewonnen.

Fotoen (Universal Pictures):

* D'Elisabeth ass de Star an enger Fitness-Show

 * Eigentlech geséit d'Demi Moore mat 61 Joer nach flott aus

* D'Sue gëtt dem Elisabeth seng Nofolgerin

Wicked

Laang Musical-Verfilmung

Regie: Jon M. Chu (USA)

Mat: Cynthia Erivo, Ariana Grande-Butera, Jonathan Bailey, Michelle Yeoh, Jeff Goldblum, Ethan Slater, Marissa Bode, Peter Dinklage

Dauer 160 Minutten

Bewäertung: 3/5 Stären

Déi jonk Generatiounen wäerten sech kaum un dem Victor Fleming säi Film “The Wizard of Oz” (1939) erënneren, mat dem onvergiessenen Judy Garland. Héchstens kënnt den Oscar-Song “Over the Rainbow” hinnen eppes soen. De Musical “Wicked” ass u sech wat een e Prequel zu dëser Geschicht nennt, also alles wat do virdrun geschitt ass. Am Ufank vun der Verfilmung vum Musical (Musek a Liddtexter: Stephen Schwartz), deen aus zwee Deeler besteet, geséit een d’Dorothy mam Léiw, der Vulleschäich an dem Zënnmann, wéi se iwwert déi giel Strooss (Yellow Brick Road) wanderen.

Elo ass emol den éischten Akt vum Musical am Kino ze gesinn an dann kënnt den zweeten Deel Ausgangs 2025 no, also den zweeten Akt. Mee amplaz datt de Film esou laang dauert wéi den éischten Akt vum Musical op der Bün, dauert en 160 Minutten, méi wéi duebel so laang, wat den eigentlechen Problem vum Film ass. D’Geschicht vun dem Galinda (Ariana Grande-Butera; Grande ass de Familljenumm vun der Mamm an Butera vum Papp) – spéider Glinda genannt - an der grénger Elphaba (Cynthia Erivo), déi trotz hiren Ënnerscheeder Frëndinne ginn, gëtt wéi op der Bün erzielt, just verlängert duerch méi ausféierlech Dialoger an Kamera-Astellungen. D’Lidder sinn och déi selwecht an och deels méi laang an hirer filmescher Ëmsetzung. An dës Verlängerungen hemmen e bëssen de Floss vun der Geschicht.

D’Tricktechnik ass bemierkenswäert. D’Welt vun der Universitéit Shiz, vum Munchkinland an vun Emerald City sinn wierklech wéi aus der Realitéit eraus erschafen. Erivo an Grande sangen perfekt, och wann d’Erivo dem Grande eng Nueslängt als Schauspillerin viraus ass. D’Michelle Yeoh spillt d’Madamm Morrible, den Jeff Goldblum ass den Zauberer vun Oz an d’Marissa Bode d’Nessarose, d’Schwëster vum Elphaba (d’Marissa sëtzt wierklech an engem Rollstull duerch d’Follgen vun engem Autosaccident, deen si am Alter vun 11 Joer erlidden huet). Ganz interessant ass och de Personnage vum Professer Dillamond (Stëmm vum Peter Dinklage), deen vun der Uni verbannt gëtt, well et e Geessebock ass. Dës Verbannung vun Déieren, déi schwätze kënnen, ass de Kärpunkt vun der Geschicht. D’Idina Menzel an d’Kristin Chenoweth, d’Elphaba an d’Glinda aus der Original-Broadway-Produktioun vun 2003, sinn beim Song “One Short Day” ze gesinn, deen si als Memberen vun den Emerald City Players sangen.

Ganz flott Lidder an eng iwwerzeegend visuell Ëmsetzung vun der Bün op d’grouss Leinwand, soll een sech ukucke goen, och wann de Film 160, oft laang Minutten dauert.

Emilia Pérez

Regisseur: Jacques Audiard (Frankräich)

Mat: Zoe Saldaña, Karla Sofía Gascón, Selena Gomez, Édgar Ramírez, Mark Ivanir

Musek: Camille an Clément Ducol

Dauer: 130 Minutten

Bewäertung: 5/5 Stären

D’Rita (Zoe Saldaña) ass eng gutt Affekotin. Enges Dachs gëtt si vum Manitas del Monte (Karla Sofía Gascón) kontaktéiert, fir him ze hëllefen. Allerdéngs ass hien de Chef vun engem mexikaneschen Droge-Kartell. Mee d’Rita léisst sech mat vill Suen iwwerrieden, him ze hëllefen, sech an eng Fra ze verwandelen an sou nees a Fräiheet liewen ze kënnen.

Den Jacques Audiard huet dréi Césaren als beschten Regisseur gewonnen - “De battre mon cœur s'est arrêté”, “Un prophète” an “Les Frères Sisters” - an eng Palme d’Or fir “Dheepan”. “Emilia Pérez” huet dëst Joer den Präis vun der Jury zu Cannes gewonnen, den Präis vun der beschter Schauspillerin war fir de ganzen weibleche Cast - Zoe Saldaña, Karla Sofía Gascón, Selena Gomez an Adriana Paz – an den Prix Cannes Soundtrack 2024 ass un d’Komponisten Camille an Clément Ducol gaangen.

De Film ass mat enger ausgezeechenter Virtuositéit gedréit, wéi een se selten geséit. Kamera a Schnëtt harmonéieren mat den Zeenen an besonnesch der Musek, well “Emilia Pérez” ass e Film-Musical vun der ganz spezieller Aart. Einfach fantastesch ass d’Leeschtung vun den zwou Haaptduerstellerinnen. Zoe Saldaña kenne mir aus “Avatar” an aus den dréi “Guardians of the Galaxy”. Hei kann hat beweisen, datt hat och eng Fra aus Fleesch a Blutt ka spillen. D’Karla Sofía Gascón ass souwuel den Gangster Manitas wéi d’Emilia. Si bréngt et problemlos fäerdeg, fir e ganz brutale Kärel ze spillen, wéi och eng sensibel Fra, déi no hirer Famille verlaangert.

Ganz gefälleg Melodien huet den Duo Camille-Clément Ducol komponéiert, déi ganz gutt an den Kontext vun der Geschicht passen. “Emilia Pérez” ass soumat en ongewéinleche Film, e Meeschterwierk, dat een net verpassen däerf.

TERRE ROUGE - Topographie du poète

En Hommage un den Gast Rollinger

Regie: Fränz Hausemer (Lëtzebuerg)

Mat: Gaston Rollinger, Marco Lorenzini

Dauer: 72 Minutten

Bewäertung: 3/5 Stären

Den Gaston Rollinger (1946-2024) war en Lycéesprofesser, Filmregisseur a Schrëftsteller. Hien huet zesummen mam Menn Bodson (1943-2019) d’Filmer “E Fall fir sech” (1984), “Déi zwéi vum Bierg” (1985),” Vu Fräschen a Mouken” (1986) an “De falschen Hond” (1989) gedréit souwéi eng Rei Kuerzfilmer. Dës Filmer sinn vun RTL, fir déi den Gast vun 1982 bis 1994 als Regisseur a Kameramann geschafft huet, produzéiert ginn an och am Kino gelaf. De Gast huet och Gedichter geschriwwen, vun deenen der 23 vum Fränz Hausemer um Album “Däischter Deeg” publizéiert goufen. Den Hausemer ass duerch de Dokumentarfilm “Schwaarze Mann: Un Noir parmi nous” iwwer den Gewerkschaftler Jacques Leurs bekannt ginn. Hien hat d’Chance de Gast nach zu Liefzäiten ze interviewen an sengem Haus an der Escher Hiel. Zitéiert ginn alternativ Gedichter an d’Erënnerungen un vergaangen Zäiten, an dat Ganzt ënner-moolt mat Biller vun der Natur an der ARBED ëm d’Hiel an enger passender Musek, déi den Hausemer selwer komponéiert huet. De Marco Lorenzini taucht och e puer Mol op, mat engem Jeeër-Hutt mat Haren. Am Schluss-Generique gëtt een dann gewuer, datt hien de Pan ass, den Hierte-Gott aus der griichescher Mythologie, eng Figur déi een net richteg an der Struktur vum Film situéieren kann. Trotzdeem ass de Film eng deels gelonge Mëschung aus Poesie, Musek a Biller, mee et muss ee wëssen, ween de Gast Rollinger ass.

Hors d’haleine

Regie: Eric Lamhène (Lëtzebuerg)

Mat: Carla Juri, Véronique Tschanda Beya, Luc Schiltz, Sascha Ley, Esperanza Martin González-Quevedo, Alessia Raschella, Nicolas Lech

Dauer: 101 Minutten

Bewäertung: 3/5 Stären

No enger Rei Kuerzfilmer an Tëleesserien (ënner anerem “Comeback”) konnt den Eric Lamhène säin éischten Film dréien. Samsa Film huet de Film produzéiert. D’Dréibuch huet den Lamhène zesummen mam Rae Lyn Lee geschriwwen, dat och d’Kamerafra vum Film ass.

D’Emma (Carla Juri) kënnt an e Fraenhaus, wou nach aner Fraen sinn, déi änlech Problemer hunn wéi hat mat sengem Mann Marc (Luc Schiltz). Hei wunnen d’Khadij (Véronique Tschanda Beya), d’Esperanza (Esperanza Martin González-Quevedo), genannt Espe, oder d’Sascha (Alessia Raschella). Déi meescht vun hinnen hu Kanner an et ass hir gréissten Suerg, déi net méi dierfen ze gesinn. Déi ganz ënnerschiddlechen Fraen kommen sech no a versichen sech géigesäiteg ze hëllefen.

Den Film weist op eng ganz intensiv Aart a Weis, wéi d’Emma versicht hir Problemer ze verstoppen – d’Kamera ass ëmmer ganz no un him drun - an et dauert bis bal zum Schluss ier den Zuschauer wierklech gewuer gëtt, wat tëscht dem Marc an him net stëmmt. Dat féier dozou, datt den Zuschauer och kann unhuelen, datt d’Emma eng verwinnte Fra ass, dat net weess, wat et wëll. Eng Kloerstellung vun hirer Situatioun éischter am Film hätt sécher der Geschicht besser gedoen. Trotzdeem kann de Film iwwerzeegen, well wierklech gutt Schauspillerinnen hir Geschichten iwwerzeegt spillen.

Den Angelo am Wonnerbësch-

Angelo dans la forêt mystérieuse

Fantasie an Science-Fiction

Regie: Alexis Ducord an Vincent Paronnaud (Lëtzebuerg, Frankräich) no dem Comic DANS LA FORÊT SOMBRE ET MYSTÉRIEUSE vum Winshluss

Mat de Stëmmen vun

Franséisch Versioun: Yolande Moreau (Grand-mère), José Garcia (Ultra), Philippe Katerine (Fabrice), Dario Hardouin-Spurio (Angelo)

Lëtzebuergesch Versioun: Evan Baustert (Angelo), Luc Schiltz (Angelo Abenteurer), Mike Folschette (Fabrice), Mike Tock (Ultra), Christiane Rausch (Boma)

Dauer: 81 Minutten

Bewäertung: 2/5 Stären

Den Angelo huet eng immens Fantasie. Hien stellt sech vir, en groussen Abenteurer ze sinn. Mee um Wee bei seng krank Bom, vergiessen seng Elteren hien op enger Tankstell. Hien kënnt an e Bësch mat vill komeschen Wiesen an engem Alien, den Ultra, deen op der Sich no der Quell vum éiwegen Liewen ass.

De Film ass vun Zeilt Productions mat produzéiert ginn, eng Firma hei zu Lëtzebuerg, déi Animatiounsfilmer produzéiert an déi vum Laurent Witz gegrënnt gouf. De Witz an den Alexandre Espigares hunn 2014 den Oscar fir den beschten Animatiouns-Kuerzfilm gewonnen, “Mr Hublot”.

Den “Angelo” fänkt ganz witzeg un an fir eemol entdeckt een vill lëtzebuergesch Wierder, déi een scho laang net méi héieren huet. Wéi d’Geschicht allerdéngs vun der Fantasiewelt vum Angelo an den Science-Fiction-Universum vum Ultra ofrëtscht, verléiert sech d’Originalitéit a mécht Plaz fir Saachen, déi een schonn esou dacks gesinn huet.

Marianengraben

Trauerbewältegung als eng Art Road-Movie

Regie: Eileen Byrne (Lëtzebuerg, Eisträich, Italien), , no dem Roman vum Jasmin Schreiber

Mat: Luna Wedler, Edgar Selge, William Vonnemann, Martin Maria Abram

Dauer: 90 Minutten

Bewäertung: 3/5

D’Paula (Luna Wedler) begéint dem Helmut (Edgar Selge) um Kierfecht. Hatt trauert ëm säi Brudder Tim (William Vonnemann), deen zu Triest erdronk ass a gëtt sech d’Schold un dem trageschen Doud. Hatt wollt den Marianengraben, déi déifste Plaz op eiser Äerd erfuerschen, mee hat ass um déifsten Punkt an sengem Liewen ukomm. Den Helmut ass am Gaang d’Urn vun senger verstuerwener Fra auszegruewen. Hien wëll si an den Südtirol bréngen an se do op de Platzen verstreeën, wou si sech kenne geléiert hunn a gewunnt hunn. Well d’Paula op Triest wëll, fir do dem Tim säin Gebuertsdag ze “feieren”, geet eng Rees mam Helmut a sengem Camper un, bei där déi zwee komplett ënnerschiddlech Mënschen sech géigesäiteg hëllefen, hir Trauer ze bewältegen.

Den Ufank vun dëser lëtzebuergescher Koproduktioun (Samsa Film) ass interessant an witzeg, z. B. d’Zeen, wou FKK-Wanderer am Séi schwammen wëllen, wou den Helmut d’Äschen verstreet huet. Den Tim taucht vun Zäit zu Zäit op. Hien stellt bildlech dat éischter gutt Gewëssen vum Paula duer. Dann awer erweisen sech Detailer an der Geschicht als net wierklech kohärent. War den Helmut nach bei senger Fra? Firwat benotzt hien net d’Toilette an sengem Camper? Wéi kann den Tim den Numm vum Hond vum Helmut wëssen? A firwat geet dem Paula sengem Handy de Stroum net aus? Dat sinn fir déi eng Banalitéiten a si stellen sech keng Froen, well se dës kleng Problemer an der Geschicht warscheinech net erkennen. Anerer stéieren sech drun, well se dach weisen, datt d’Dréibuch plazeweis net duerchduecht ass. D’Eileen Byrne bleift duerch meeschtens Total-Astellungen op Distanz zu sengen Protagonisten. Sou kennt et net zu enger méi intensiver Relatioun mat hinnen an hiren Problemer. Schauspilleresch harmonéieren Luna Wedler a Edgar Selge an iwwerdecken esou deels dës Ongereimtheeten.

Fotoen (Samsa Film) vun uewen:

* Den Helmut an d'Paula hunn Äschen an engem Séi verstreet

* D'Paula huet e verletzten Hong fonnt

* Den Tim ass dem Paula säi Gewëssen

* Den Helmut wëll d'Äschen vun sengem Helga a Südtirol verstreeën

Der Tod wird kommen (La Mort viendra)

Komplizéiert a konfus

Regie: Christoph Hochhäusler (Däitschland, Belsch, Lëtzebuerg)

Mat: Sophie Verbeeck, Louis-Do De Lencquesaing, Marc Limpach, Mourade Zeguendi, Nassim Rachi, Hilde Van Mieghem

Dauer: 101 Minutten

Bewäertung: 1/5 Stären

En Transporter gëtt vun der Lëtzebuerger Police ugehalen an hannert engem Bild fannen si vill Suen. Dann diskutéiert de Gauner Patric de Boer (Marc Limpach) mat sengem Rival Charles Mahr (Louis-Do de Lencquaiseng) iwwer d’Méiglechkeeten, d’Sex-Geschäft op en ganz aneren Niveau ze bréngen, souwuel digital wéi legal. Wärenddeems fummel den Charles un enger Gummis-Popp an huet en Virtual-Reality-Brëll op – digitalen 3D-Sex. Den Chauffer vum Transporter gëtt erschoss. Den Charles engagéiert d’Killerin Tez (Sophie Verbeeck) de Mäerder ze fannen. Zu Bréissel mécht hatt sech op d’Sich.

Sou wäit sou gutt, mee wann een duerno iergendeng Logik an der Geschicht sicht, wéi och déi eenzel Personnagen iergendenger Säit – de Boer oder Mahr – zouuerdnen well, dann verleeft een sech an engem Intrigen-Kuddelmuddel. Wien ass wien? Wien sinn all déi Niewen-Figuren a wéi eng Roll spillen si? No 101 Minutt huet een sou gutt wéi keng Äntwert kritt. De Regisseur versicht nach e bësse Spannung duerch kuerz Verfollgungsjuegten a Schéissereien an d’Spill ze bréngen, mee dat geléngt net wierklech, well hien et net fäerdeg bréngt, seng Figuren an hir Aktiounen kloer ze definéieren. Si kënnen alles sinn: Zouhälter oder Konscht-Schmuggler oder iergendeppes Aneschters. De Film ass vun Amour Fou Lëtzebuerg mat finanzéiert ginn. Nieft dem Marc Limpach spillen nach de Luc Feit, den Al Ginter, d’Elsa Rauchs, de Felix Adams an d’Brigitte Urhausen kleng Niewerollen.

Poison

Huis-clos op engem Kierfecht

Regie: Désirée Nosbusch (Lëtzebuerg, Holland, UK), no dem Theaterstéck “Gif” (2009) vum Lot Vekemans

Mat: Tim Roth, Trine Dyrholm

Dauer: 86 Minutten

Bewäertung: 2/5 Stären

Op dem Kierfecht zu Veianen treffen sech d’Edith (Trine Dyrholm) an hiren Ex-Mann Lucas (Tim Roth) fir d’éischt no 10 Joer Trennung. Si sinn dohinner bestallt ginn, well d’Graf vun hirem verstuerwene Bouf Jacob verréckelt soll ginn, well Gëft de Buedem verseucht huet. De Film besteet aus hire Gespréicher iwwer d’Vergangenheet a virun allem iwwer den Accident, deen dem Jacob d’Liewe kascht huet.

De Film spillt an enger Kierch, der Toilette an engem Raum um Kierfecht. An anere Wierder ass d’Theaterbün zu engem Kierfecht ginn. Et gëtt keng Réckblécker a weider och keng weltbeweegend Kamera-Aarbecht oder e Schnëtt, deen dem luesen Geschéien e bëssen Rhythmus verléine géif. De Film besteet exklusiv aus englesch geschwaten Dialogen. Et kann een mat hirer Ausso averstane sinn oder och net. Mee schwätzt eng Koppel, nodeem se 10 Joer net mateneen geschwat huet, - wat war mat der Scheedung? -  esou Banalitéiten? Kee freet deen aneren wat alles lass war a wat elo ass. Wat den Accident vum Bouf ugeet, sou war just d’Edith Zeien. Och hei vermësst een Erënnerungen un d’Kand, wéi z. B. éischt Schrëtt, éischt Wierder, Vakanzen zesummen, asw. Déi zwee international renomméiert Schauspiller spillen hir Rollen ganz anstänneg, awer bréngen et net fäerdeg, den Zuschauer mat hiren Erënnerungen wierklech ze paken.

“Poison” ass dem Désirée Nosbusch säin éischte Film, deen hat mat senger Filmproduktiouns-Firma Deal produzéiert huet. Seng Partnerin ass d’Alexandra Hoesdorff (Deal = Désirée an Alexandra).

D’Stéck “Gif” ass 2009 eraus komm an huet 2010 den Taalunie Toneelschrijfprijs gewonnen. Et ass an vill Sproochen iwwersat ginn an 2014 am Kasemattentheater gespillt ginn, mam Désirée Nosbusch als Edith an dem Germain Wagner als Lucas. 2013 huet d’Spuenierin Isabel Coixet d’Stëck ënner dem Titel “Ayer no termina nunca” (Yesterday Never Ends) schonn emol verfilmt.

Le quatrième mur

Theater am Krich

Regie: David Oelhoffen, nom Roman vum Sorg Chalandon (Frankräich, Lëtzebuerg, Belsch)

Mat: Laurent Lafitte, Simon Abkarian, Manal Issa, Bernard Bloch

Dauer: 116 Minutten

Bewäertung: 2/5 Stären

1982. Den kranken Theatermann Sam (Bernard Bloch) biet säi Frënd Georges (Laurent Lafitte) fir hien d’Regie vun “Antigone” ze iwwerhuelen. D’Saach huet allerdéngs een Hoken: Dëst soll am Krichsgebitt vum Libanon zu Beirut stattfannen. De Georges wëll sengem Frënd dëse Gefale maachen a reest op Beirut. Hei féiert den Marwan (Simon Abkarian) hien ronn drëm. Esou mécht den Georges sech op d’Sich vun den Schauspiller, déi den Sam virgesinn huet. Dat sinn Leit vun allen Reliounen, déi awer all soen, si wieren fir d’éischt Schauspiller, ier si Chrëscht, Muslim oder Unhänger vun enger anerer Glawensrichtung sinn. D’Antigone soll d’Imane (Manal Issa) spillen. Mee an engem Land am Krich ass Theater-spillen bal eng Saach vun der Onméiglechkeet.

D’Ausso, datt beim Spillen vun engem Theaterstéck d’Relioun oder d’Nationalitéit keng Roll spille soll oder esouguer dierf, ass sécher begréissenswäert, awer entsprécht net der Realitéit am Krich-Land Libanon, wou bal jiddereen mat enger Waff ronn drëm leeft an rücksichtslos quasi op alles scheist, wat wibbelt. Et ass och e Moment ganz schéin, wéi déi verschidden Schauspiller hier Rollen uginn, mee de Krich zerstéiert all positiv Initiativ. Den Regisseur geet ausserdeem zum Schluss esou wäit, datt hien dat bedéngungslos op der Bün zesummen spillen duerch aner Ideologien, wéi Haas an sech un Mäerder an Vergewalteger rächen ersetzt. Schlussendlech ass hien sech net wierklech eens, wat dann elo méiglech ass.

Déi véierte Mauer ass un sech d'Rido/d'Mauer zum Saal, wou d'Zuschauer sëtzen. Déi aner dréi Maueren sinn d'Säiten vun der Bün.

Den Film ass vun Amour Fou Lëtzebuerg co-produzéiert ginn. Gedréit gouf am Libanon an och zu Lëtzebuerg.

En Dënschten 21. Januar 2025 war d'Avant-Première am Utopia.

Dësen Film vum David Oelhoffen huet follgend Präisser gewonnen:

* De Publikums-Präis zu Montélimar a Frankräich um Festival “De l’Écrit à l’Écran »

* Prix RTBF um FIFF zu Namur an der Belsch

* Prix Chabrol du Public um Festival “De la page à l’image” zu Le Croisic

* Prix Chabrol de la Meilleure Adaptation um Festival “De la page à l’image” zu Le Croisic