Anges et Cie

Och Engelen ieren sech

Regie: Vladimir Rodionov (Frankräich)

Mat: Élodie Fontan, Romain Lancry, Julien Pestel, Shirine Boutella, François Berléand, Zabou Breitman, Simon Astier, Joséphine Draï

Dauer: 91 Minutten

Bewäertung: 3/5 Stären

Et gi Leit, déi dru gleewen, datt jiddereen e Schutzengel huet. Am Film vum Vladimir Rodionov ass dat de Fall, just dat d’Engelen do sinn, fir datt zwee Mënschen sech aneneen verléiwen. D’Mënschen gesinn an héieren si net, mee d’Engelen kënnen si beaflossen. Allerdéngs leeft villes schif, wéi den Engel Raphaëlle (Élodie Fontan) de Paul (Julien Pestel) wëll verkoppelen, wéi d’Léa (Shirine Boutella) an de Lift klëmmt. Dësem säin Engel, de Gabriel (Romain Lancry), ass zefridden, wéi et tëscht deenen zwee funkt. Mee d’Raphaëlle net an hat verdréit de Léa seng Handysnummer, esou datt de Paul net un hat kënnt. 10 Joer méi spéit. E Streik leet Frankräich flaach an de Paul ka net op Roum fléien, fir sech do mam Chloé (Joséphine Draï) ze bestueden. Hi begéint awer dem Léa, dat och op Roum muss, fir säin Papp, deen um stierwe läit, nach eng Kéier ze gesinn. Mee wéi kommen si op Roum, zemools well zwee Engelen ëm hir Gonscht streiden.

Filmer mat Schutzengelen gëtt et der jo eng Rei. De bekanntesten ass “It's a Wonderful Life” vum Frank Capra (1946). Hei ass den Himmel eng Aart Hotel, wou vill Chaos herrscht an den Nathanaël (Simon Astier) an d’Séraphine (Zabou Breitman) d’Soen hunn. Et gëtt eng Rei gutt Witzer, mee generell besteet de Film awer net nëmmen aus Gags, mee och méi besënnlechen an liicht emotionalen Zeenen sinn agebaut. Et gëtt och eng Rei net ganz erklärbar Situatiounen, z. B. firwat dat d’Engelen nees mënschlech kënne ginn. Trotzdeem kann een sech de Film ukucken.

Anul Nou care n-a fost (The New Year That Never Came)

Eng Diktatur an de leschten Zich

Regie: Bogdan Mureșanu (Rumänien)

Mat: Adrian Văncică, Nicoleta Hâncu, Iulian Postelnicu, Mihai Călin, Emilia Dobrin, Andrei Miercure

Dauer: 138 Minutten

Bewäertung: 3/5 Stären

De Film beschreift d’Ereegnesser an der rumänescher Haaptstad Bukarest vum 20. Dezember 1989, also d’Revolutioun an Rumänien, déi zum Stuerz vum Diktator Nicolae Ceaușescu (1918 – 1989) gefouert huet. De Regisseur Mureșanu beschreift a sengem éischten Film d’Schicksaler vun 6 Leit, déi an d’Evenementer verwéckelt ginn. Sou gëtt den Aarbechter Gelu (Adrian Văncică) gewuer, datt säi klenge Bouf e Bréif un den Kleeschen geschéckt huet, an sech fir säi Papp wënscht, datt den “Monni Nick” stierwen soll. Dëst ass a Spëtznumm fir den Diktator Nicolae Ceaușescu. Wann de Bréif a falsch Hänn geréit, geséit et net gutt aus fir den Gelu. Dem Margareta Dincă (Emilia Dobrin) säin Haus soll ofgerappt ginn. Den Vîrtosu (Ion Sapdaru) ass den Generaldirektor vum rumäneschen Fernseh. Eng Schauspillerin gëtt krank a soll duerch d’Florina (Nicoleta Hâncu) ersat ginn, déi awer net an engem Hommage un den Ceaușescu wëll matmaachen.

De Film deet sech an der éischter Hallschent schwéier. Wann dann awer déi eenzel Personnagen definéiert sinn an de Kontext kloer ass, dann gëtt aus “The New Year That Never Came” e wierklech gudde Film. Et muss ee natierlech och wëssen, wien den “Monni Nick” war (hei e Link op seng Biografie).

De Film huet zu Venedeg 2024 an der Sektioun Orizzonti den “Orizzonti Award” fir de beschte Film gewonnen. Um leschten LuxFilmFest huet de Film den GRAND PRIX – BY ORANGE an den Kritikerpräis gewonnen.

Thunderbolts*

Komplizéiert

Regie: Jake Schreier

Mat: Florence Pugh, Sebastian Stan, David Harbour, Wyatt Russell, Hannah John-Kamen, Lewis Pullman, Olga Kurylenko, Julia Louis-Dreyfus

Dauer: 127 Minutten

Bewäertung: 1/5 Stären

Ëm et direkt ze soen: Wann een keen agefleeschten Avenger-Fan ass, dann deet een sech schwéier an dësem 36. Film aus dem Marvel Cinematic Universe. Figuren aus aneren Marvel-Film-Adaptatiounen tauchen hei op a wann een kee Bezuch zu hinnen huet, dann muss een sech mat deem zefridde ginn, wat een op der Leinwand geséit an dat ass an dësem Fall ganz konfus.

Amplaz eng Rei Superhelden ze zerstéieren, wuessen bei enger Missioun, déi d’CIA-Direktesch Valentina Allegra de Fontaine (Julia Louis-Dreyfus) an d’Weeër geleet huet, d’Yelena (Florence Pugh), den Alexei (David Harbour), den John Walker (Wyatt Russell) an d’Ghost (Hannah John-Kamen) zesummen. Hinnen schléisst sech den mysteriéisen Bob (Lewis Pullman) un a spéider och nach den „Bucky“ Barnes (Sebastian Stan). Den Bob entwéckelt allerdéngs iwwernatierlech Fäegkeeten, déi zum Problem ginn.

Besonnesch den Schluss ass op engem Niveau, deen een als esoteeresch bezeechne ka an iergendwéi net an dat gewinnten Action-Schema vum Genre passt, a just beweisen soll, datt een nëmmen zesummen staark ass. Méi soll een och net zu der Geschicht soen, well soss hëlt een den Marvel-Fans d’Spannung. Eigentlech ass de Film och just hinne zouzemudden. All déi aner wäerten sech un der konfuser Handlung stéieren.

Until Dawn

Iwwerliewen bis d’Sonn opgeet

Regie: David F. Sandberg

Mat: Ella Rubin, Michael Cimino, Odessa A'zion, Ji-young Yoo, Belmont Cameli, Maia Mitchell, Peter Stormare

Dauer: 100 Minutten

Bewäertung: 3/5 Stären

An “Groundhog Day” erlieft den Bill Murray (Phil) de selweschten Dag ëmmer nees, bis hien endlech déi perfekt Léift fonnt huet. Am Film vum Schweed David F. Sandberg (“Shazam 1 + 2”, “Annabelle 2”) mussen 5 Jonker d’Nuecht iwwerliewen an da kënnen si weider liewen. Mee ëmmer nees ginn si op eng brutal Aart a Weis vun engem Clown-änlechen Killer (Tibor Szauerwein) ermort. Op der Sich no dem Clover (Ella Rubin) senger vermësster Schwëster Melanie (Maia Mitchell), geroden d’Clover an hir Frënn Max (Michael Cimino), Nina (Odessa A'zion), Megan (Ji-young Yoo) an Abe (Belmont Cameli) an e fierchterlechen Ree-Sturm a kommen bei een Haus, dat e “Visitor’s Center” soll sinn. Mee deem ass net esou.

Vun engem “echten” Horrorfilm kann een hei net wierklech schwätzen, mee “Until Dawn ass éischter e Suspense mat e puer grujelegen Einlagen. Dat Ganzt ass ouni iwwerflësseg Zeenen gedréit an et ass d’Spannung, déi de Film dréit. De Film baséiert op engem Spill vun der Play Station aus dem Joer 2015.

Da kann ee gespaant sinn, wat nach alles no kënnt!

Aus aktuelle Grënn leeft dëse Film a Reprise am Utopia

Conclave

Intrigen bei der Wiel vun engem neie Poopst

Regie: Edward Berger (USA, UK) nom Roman vum Robert Harris

Mat: Ralph Fiennes, Stanley Tucci, John Lithgow, Isabella Rossellini, Carlos Diehz, Lucian Msamati, Sergio Castellitto

Dauer: 120 Minutten

Bewäertung: 3/5 Stären

Den Edward Berger ass een éisträichesch-schwäizereschen Regisseur, deen mat dem Remake vun “All Quiet on the Western Front”, no dem Roman vum Erich Maria Remarque, international erfollegräich war an de Film huet 4 Oscaren gewonnen, ë. a. deen als beschten internationale Film. Fir “Conclave” baséiert hien sech nees op e Bestseller an erzielt a Form vun engem Aart Thriller, wéi e Poopst gewielt gëtt et wat esou alles hanner den Kulissen vun enger Konklav passéiert.

De Poopst ass dout. Wéi et dat kierchlecht Reglement wëll, mussen sech eng Partie Kardineel am Vatikan afannen an e neien Poopst wielen. Den Kardinol Thomas Lawrence (Ralph Fiennes) leed dëse Konklav a muss schnell feststellen, datt et eng Rei Onstëmmegkeete gëtt. Esou soll de Poopst ier e gestuerwen ass, dem Kardinal Tremblay (John Lithgow) seng Funktiounen ewechgeholl hunn. Och den italieeneschen Kardinol Tedesco (Sergio Castellitto) ass fir vill net den ideale Poopst. De Lawrence ass éischter fir de Bellini (Stanley Tucci), mee deen wëll net Poopst ginn. An dann ass och nach d’Schwëster Agnes (Isabella Rossellini), déi ee Geheimnis vun engem Kardinol kënnt.

Et geet hei em ganz vill Aspekter vun der kathoulescher Kierch: Homosexualitéit, sexuelle Mëssbrauch, Fraen am Amt vun engem Paschtouer, Scheedung, asw. An dat paakt den Regisseur ganz geschéckt an d’Geschicht ëm d’Wiel vun engem neien Poopst an, wou dann ganz vill, oft subtil Kritik, zu dësen Themen duerchdréngt. Ganz iwwerraschend ass och d’Intrig, déi sech ëm den Kardinol Benitez (Carlos Diehz) dréit. “Conclave” ass sécher duerch de Stil interessant, wéi hei a Form vun engem Thriller eng Konklav an Zeen gesat gëtt. A natierlech ass den Ambiente och ongewinnt.

Drop

En Handy-Thriller

Regie: Christopher Landon (USA)

Mat: Meghann Fahy, Brandon Sklenar, Violett Beane, Jacob Robinson, Reed Diamond, Gabrielle Ryan Spring, Jeffery Self

Dauer: 100 Minutten

Bewäertung: 3/5 Stären

D’Violet (Meghann Fahy) huet séit si Wittfra ass, fir d’éischt nees e Rendez-vous. Si trefft den Henry (Brandon Sklenar) an engem schicken Restaurant. Hir Schwëster Jen (Violett Beane) passt op hire Bouf Toby (Jacob Robinson) op. Am Restaurant kritt si beemol komesch SMS op hiren Handy. Iergendeen iwwerwaacht si a gëtt hir Uerderen, wat si maachen soll oder hire Bouf stierft. Ouni d’Liewen vum Toby ze riskéieren, kann si keen em Hëllef froen. Op hiren Iwwerwaachungs-Kameraen geséit si, dat wierklech e Friemen am Haus ass. D’SMSen kënnen nëmmen vun engem aus dem Restaurant kommen, mee wien: den Serveur Matt (Jeffery Self), de Richard (Reed Diamond), deen e Blind-Date huet, oder den Pianist Phil (Ed Weeks)? Wéi si dann opgefuerdert gëtt, den Henry ze vergëften, muss si schnell eppes ënnerhuelen.

De Regisseur Christopher Landon ass de Bouf vum Schauspiller Michael Landon (“Bonanza”, “Little House on the Prairie”) an hien huet sech am Genre vum Horrorfilm e Numm als Dréibuch-Auteur a Regisseur (“Happy Death Day 1 + 2”) gemaach. Nodeems d’Personnagen virgestallt goufen, geet et lass mat den SMSen an et huet een vill ze dinn, déi all op der Leinwand ze liesen. Zu Momenter gëtt et der wierklech vill. Ausserdeem villt een sech, wéi esou dacks, an enger Geschicht, wou en Handy oder en Computer duerginn, fir alles Onméigleches méiglech ze maachen. An d’Logik schéint och net duerzehalen. Mee wéi et dann zum Showdown kënnt, ginn vill Saachen méi kloer. De Film u sech ass relativ spannend, och mat den nervegen SMSen, an zum Schluss leet den Regisseur nach eng Schëpp bäi. “Drop” kann een sech dowéinst also ukucken.

De Film spillt iwwregens zu Chicago, mee gouf zu Dublin gedréit.

Aimons-nous vivants

Eng Nervesee an e Sänger

Regie: Jean-Pierre Améris (Frankräich)

Mat: Gérard Darmon, Valérie Lemercier, Patrick Timsit, Alice de Lencquesaing, Aurélien Cavagna, Éric Viellard

Dauer: 90 Minutten

Bewäertung: 3/5 Stären

De Antoine Toussaint (Gérard Darmon) ass e bekannte Sänger a Frankräich. Wéi hien awer eng Attack bei engem Concert kritt, zitt hien sech aus dem Business zeréck. E Joer méi spéit setzt hien am Zuch op Genf, wou hien an Dignitéit stierwe wëll, och wann säi Manager Claude (Patrick Timsit) seng Decisioun net deele kann. Mee ganz onerwaart setzt sech eng Fra, d’Victoire (Valérie Lemercier), bei hien. Si erkennt den Antoine a nervt hien mat vill Froen. Si hätt anscheinend Ausgang aus dem Prisong kritt, fir un der Hochzäit vu hirem Meedchen Constance (Alice de Lencquesaing) deelzehuelen. Fir si lass ze ginn, schenkt den Antoine hir eng Schreiw-Mapp, wou awer säi Pass an d’Deklaratioun fir d’Stierfhëllef dra sinn. De Misär fir den Antoine fängt un.

Den Jean-Pierre Améris huet e. a. den wonnerbaren Film “Les émotifs anonymes” gedréit an hei erzielt hien nees eng ganz originell Geschicht, mat vill Witz an enger Rei Emotiounen. Zum Schluss huet hien onnéidegen Klamauk agebaut, mee d’Geschicht erkritt sech schnell a geet mat Gefill op en Enn. D’Valérie Lemercier entwéckelt sech zu enger iwwerzeegender Komikerin, déi awer och weess, wéini si éischt bleiwe muss. Den Gérard Darmon spillt mat senger Routine den Sänger, deen stierwe wëll, mee duerch d’Victoire nei Freed um Liewen kritt. Wéinst senger Originalitéit a sengem Humor kann een sech “Aimons-nous vivants” ukucken.

Sinners

Scho bal e Vampir-Musical

Regie: Ryan Coogler (USA)

Mat: Michael B. Jordan, Hailee Steinfeld, Miles Caton, Jack O'Connell, Wunmi Mosaku, Jayme Lawson, Omar Benson Miller

Dauer: 137 Minutten

Bewäertung: 2/5 Stären

1932. D’Zwillingen Smoke an Stack (Michael B. Jordan), zwee Gangsteren aus Chicago, hu wëlles eng al Seeërei an eng Juke-Bar ze transforméieren. Dat maachen si mat der Hëllef vun e. a. dem jonken Sammie (Miles Caton), engem Blues-Gittar-Spiller, dem Mondharmonika- a Piano-Spiller Delta Slim (Delroy Lindo), dem Annie (Wunmi Mosaku), dem Smoke seng Ex, an dem Cornbread (Omar Benson Miller), deen fir Uerdnung ënnert de Visiteuren suergt. Mee dann tauchen Vampire ënner der Leedung vum Remmick (Jack O'Connell) op, déi vun der Musek ugelackelt goufen, sou jiddwerfalls wëll et en Voice-over-Kommentar.

Vampir-Filmer gëtt et der jo masseweis. Fir op deem Gebitt nach eppes Neies ze presentéieren, datt ass schonn immens schwéier. Den Regisseur Ryan Coogler (“Creed”, “Black Panther 1 + 2”) rifft seng Vampiren zum Rhythmus vun der Musek erbäi an dat ass dat eenzegt Neies an dësem Film, deen ausserdeem nach duerch seng flott Musek an seng musikalesch Nummeren iwwerzeege kann, déi scho bal e Musical aus dem Film maachen. Mee et muss een eng gutt 80 Minutten Gedold hunn, ier deen éischten Vampir optaucht. An da geschitt weider näischt Originelles a Saachen Vampire-killen. Als Horrorfilm enttäuscht den “Sinners” dofir.

The Last Showgirl

Eng Show geet zu Ënn

Regie: Gia Coppola (d’Enkelin vum Francis Ford Coppola) (USA)

Mat: Pamela Anderson, Billie Lourd, Dave Bautista, Jamie Lee Curtis, Kiernan Shipka, Brenda Song

Dauer: 89 Minutten

Bewäertung: 2/5 Stären

Den Ex-Baywatch-Star Pamela Anderson spillt hei eng Dänzerin, d’Shelly, wat séit Joren an der Show “Le Razzle Dazzle” zu Las Vegas um Sunset Strip op der Bün steet. Hatt ass eng Aart Mamme-Figur fir déi zwou jonk Dänzerinnen Jodie (Kiernan Shipka) an Mary-Anne (Brenda Song) ginn. Hier beschte Frëndin, d’Annette (Jamie Lee Curtis), schafft als Cocktail-Serveuse am Cabaret. Dem Shelly säin Meedchen Hannah (Billie Lourd) besicht hatt no laanger Zäit nees eng Kéier. Mee dann erkläert den Produzent vun der Show Eddie (Dave Bautista), datt an zwou Wochen Schluss ass. D’Show gëtt agestallt a mécht Plaz fir eng méi modern Nummer. An esou muss jiddereen kucken, wéi d’Liewe weider geet.

Vill méi geschitt net an dësem Film, an deem ganz vill onschaarf Biller ze fanne sinn an net richteg gesot gëtt, wéini dës Geschicht spillt. D’Shelly schwätz vun den 1980er an 90er, wou hatt ugefaangen huet, an hatt huet 57 Joer – dem Pamela säin richtegen Alter. Wann d’Geschicht soll haut spillen, dann huet d’Regisseurin awer vergiess mat der Zäit ze goen – et ginn z. B. keng Handyen! Wierklech interessant ass näischt wat hei erzielt gëtt. Vill Leit hu gemengt, datt d’Pamela Anderson d’Geleeënheet krut, ze beweisen, datt hatt “schauspillere” kann, mee datt awer nëmme bedéngt. Si war de Star an der TV-Serie “Baywatch” tëscht 1992 an 1997 an vun dësem Ruhm lieft si nach ëmmer.

The Amateur

Op der Sich no Mäerderen

Regie: James Hawes (USA)

Mat: Rami Malek, Laurence Fishburne, Rachel Brosnahan, Caitríona Balfe, Holt McCallany

Dauer: 123 Minutten

Bewäertung: 2/5 Stären

Den Charlie Heller (Rami Malek) schafft fir d’CIA. Wéi seng Fra Sarah (Rachel Brosnahan) bei enger Terror-Attack zu London erschoss gëtt, well den Charlie d'Mäerder fannen. Mee den CIA-Deputy-Direkter Moore (Holt McCallany) wëll dat net. De Charlie léist sech trotzdeem beim Robert (Laurence Fishburne) vum CIA ausbilden, fir esou Kenntnisser ze kréien, fir déi Schëlleg ze fannen. Eng Spuer féiert op Paräis. Ausserdeem hëlt hien Kontakt mat der Agentin Inquiline (Caitríona Balfe) op, déi him bei der Sich behëlleflech ass, déi ënner anerem op Istanbul féiert.

D’Ausgangs-Iddi ass, datt en Agent, deen just virum Computer täteg ass, an der Praxis soll Mäerderen sichen a fannen. Dobäi geet den Regisseur Hawes awer esou wäit, datt den Charlie just e Computer brauch an esou alles erreechen kann, wat e braucht, fir déi Kriminell zur Streck ze bréngen. An do si mir dann am Beräich vun der Fantasie an den Iwwerdreiwungen, wéi een se an ganz vill Filmer fënnt. Um Enn bleiwen just e puer gutt Iddien, déi awer keng Spannung hannerloossen.

Heldin

En Hommage un d'Personal aus de Kliniken

Regie: Petra Volpe (Schwäiz, Däitschland)

Mat: Leonie Benesch, Sonja Riesen, Selma Aldin, Alireza Bayram, Aline Beetschen, Jasmin Mattei

Dauer: 92 Minutten

Bewäertung: 4/5 Stären

D'Floria (Leonie Benesch) ass eng Infirmière an enger Schwäizer Klinik. De Film beschreift een Dag op hirer Statioun, deen zum Deel villes weist, wat normal ass, wéi d’Routine bei den Ënnersichungen – Bols, Bluttdrock -, awer och de Stress, deen sech ergëtt well Personal feelt. Nieft dem Job als Infirmière muss d’Floria sech och mat all Problemer vun hiren Patienten ausernee sëtzen, déi net ëmmer gesondheetlecher Natur sinn, wéi d‘familiär Situatiounen, déi komplizéiert sinn. Sou muss si mol tréischten oder eng Patientin mat engem Lidd berouegen. Si huet et och mat engem cholereschen Privatpatient ze dinn an schlussendlech mam Doud vun enger Fra.

D’Leonie Benesch huet 2023 den däitschen Filmpräis als beschte Schauspillerin an “Das Lehrerzimmer” gewonnen. Momentan spillt si och an “September 5” mat. Si ass eng iwwerzeegend Infirmière, déi hiren Beruff aus Iwwerzeegung ausübt. An et mierkt een, wéi staark ee muss sinn, fir all dës Situatiounen ze meeschteren, och wann mol Feeler geschéien. D’Kamera vum Judith Kaufmann ass ëmmer hanner dem Floria hir a verpasst kee Geste vun hir. “Heldin” ass en Hommage un den Beruff vun allen Krankefleeger, deen een net soll verpassen. Momentan leeft de Film just an den Cinextdoor-Kinoen.

Ma mère, Dieu et Sylvie Vartan

Wéi eng Sängerin e Liewen verännere kann

Regie: Ken Scott (Kanada, Frankräich), no dem gläichnamegen Roman vum Roland Perez

Mat:

Dauer: Leïla Bekhti, Jonathan Cohen, Sylvie Vartan, Lionel Dray, Ariane Massenet, Jeanne Balibar, Anne Le Ny

Bewäertung: 4/5 Stären

Wéi d’Esther Perez (Leïla Bekhti) säin sechstend Kand op d’Welt setzt, de Roland (gespillt a jonke Joren vun dem Gabriel Hyvernaud an dem Naïm Naji), kritt hatt déi schlecht Nouvelle, datt de Kléngen e Klompfouss huet. Mee amplaz, datt d’Esther beim Bouf en orthopedescht Hëllefsmëttel zouléisst, gleeft hatt, datt hien nach geheelt ka ginn an bei sengem éischten Schouldag selwer an d’Schoul goen kann. Hir Stuerheet bréngt d’Sozialamt an d’Spill. D’Madamm Fleury (Jeanne Balibar) well, datt de Roland an d’Schoul geet a wann d’Mamm weider op Stuer schalt, ass si souguer bereet, den Roland an eng Fleege-Famille ze ginn. Mee d’Esther bleift weider stuer a fënnt schliisslech Hëllef bei der Madamm Vergepoche (Anne Le Ny). Beim Heelungsprozess spillt d’Musek vum Sylvie Vartan eng wichteg Roll. Wéi de Roland (Jonathan Cohen) e bedeitenden Affekot gëtt, léiert hien säin Idol kennen.

Den éischten Deel strotzt nëmmen esou vun originellen, deels witzegen Iddien an ass och ganz flott gedréit. Besonnesch d’Leïla Bekhti mat hirer Energie als Mamm, déi bereet ass, alles ze maachen, datt hiren Bouf nees gesond gëtt, dréit de Film op hiren Schëlleren. Am zweeten Deel iwwerhuelen méi traureg Momenter de Laf vun der Geschicht, ouni datt den Interessen um Schicksal vum Roland ofhëlt. De Film baséiert op enger reeller Geschicht. D’Sylvie Vartan (80) spillt sech hei selwer. Duerch seng absolut eenzegaarteg Geschicht, déi vun Humor an Gefiller gedroe gëtt, soll een “Ma mère, Dieu et Sylvie Vartan” net verpassen.

TERRE ROUGE - Topographie du poète

En Hommage un den Gast Rollinger

Regie: Fränz Hausemer (Lëtzebuerg)

Mat: Gaston Rollinger, Marco Lorenzini

Dauer: 72 Minutten

Bewäertung: 3/5 Stären

Den Gaston Rollinger (1946-2024) war en Lycéesprofesser, Filmregisseur a Schrëftsteller. Hien huet zesummen mam Menn Bodson (1943-2019) d’Filmer “E Fall fir sech” (1984), “Déi zwéi vum Bierg” (1985),” Vu Fräschen a Mouken” (1986) an “De falschen Hond” (1989) gedréit souwéi eng Rei Kuerzfilmer. Dës Filmer sinn vun RTL, fir déi den Gast vun 1982 bis 1994 als Regisseur a Kameramann geschafft huet, produzéiert ginn an och am Kino gelaf. De Gast huet och Gedichter geschriwwen, vun deenen der 23 vum Fränz Hausemer um Album “Däischter Deeg” publizéiert goufen. Den Hausemer ass duerch de Dokumentarfilm “Schwaarze Mann: Un Noir parmi nous” iwwer den Gewerkschaftler Jacques Leurs bekannt ginn. Hien hat d’Chance de Gast nach zu Liefzäiten ze interviewen an sengem Haus an der Escher Hiel. Zitéiert ginn alternativ Gedichter an d’Erënnerungen un vergaangen Zäiten, an dat Ganzt ënner-moolt mat Biller vun der Natur an der ARBED ëm d’Hiel an enger passender Musek, déi den Hausemer selwer komponéiert huet. De Marco Lorenzini taucht och e puer Mol op, mat engem Jeeër-Hutt mat Haren. Am Schluss-Generique gëtt een dann gewuer, datt hien de Pan ass, den Hierte-Gott aus der griichescher Mythologie, eng Figur déi een net richteg an der Struktur vum Film situéieren kann. Trotzdeem ass de Film eng deels gelonge Mëschung aus Poesie, Musek a Biller, mee et muss ee wëssen, ween de Gast Rollinger ass.

La Cache

Famillje-Liewen

Regie: Lionel Baier (Schwäiz, Frankräich, Lëtzebuerg), no dem gläichnamegen Roman vum Christophe Boltanski

Mat: Michel Blanc, Dominique Reymond, William Lebghil, Aurélien Gabrielli, Liliane Rovère, Ethan Chimienti, Larisa Faber, Adrien Barazzone

Dauer: 85 Minutten

Bewäertung: 3/5 Stären

Eng Voice-over-Stëmm, déi vum klenge Bouf (Ethan Chimienti), erzielt d’Geschicht, déi am Mee 1968 spillt. An engem groussen Appartement wunnt eng genau esou grouss Famille, där hier Memberen awer keng Nimm hunn, mee “mère-grand” (Dominique Reymond), “père-grand” (Michel Blanc), “grand oncle” (William Lebghil), “petit oncle” (Aurélien Gabrielli) oder “arrière-pays” (Liliane Rovère) heeschen dem Bouf seng Elteren gi gespillt vun dem Larisa Faber an Adrien Barazzone. An am Mee 1968 waren d’Studenten-Onrouen zu Paräis. De Bouf erlieft de ganzen Chaos, souwuel an der Famille, wéi dobaussen. An da wier nach eng Katz, déi eleng de Bouf geséit an déi ënner der Trap an enger Stopp lieft.

Schonn mol d’Iddi, eng Famille ouni Nimm aus der Siicht vun engem 9 Joer ale Bouf ze presentéieren ass originell a virun allem witzeg. De klengen Ethan spillt seng Roll op eng beandrockend Aart a Weis, esou wéi wann hien nach ëmmer am Kino gespillt hätt. Et ass och dem Michel Blanc säin leschte Film. D’Zesummespill vum Bop an dem Enkel suergt fir agreabel Momenter, bis hin zu der Opléisung, wat dann elo ënner der Trapp ass. Eng weider eenzegaarteg Iddi ass, wéi de Generol de Gaulle (Gilles Privat) bei der chaotescher Famille optaucht a verstoppt gëtt. “La Cache” gouf op lëtzebuergescher Säit vun Red Lion mat produzéiert an d’Resultat kann ech sech problemlos ukucken.

De Film leeft schonn a Frankräich  a soll och geschwënn hei eraus kommen.

Snow White

Realverfilmung vum Disney-Zeechentrickfilm-Klassiker

Regie: Marc Webb (USA)

Mat: Rachel Zegler, Gal Gadot, Andrew Burnap, Hadley Fraser, Lorena Andrea

Dauer: 109 Minutten

Bewäertung: 3/5 Stären

“Snow White and the Seven Dwarfs” (1937) vum Walt Disney war deen éischten Zeechentrickfilm an Spillfilm-Längt. Den Film gëllt nach ëmmer als Meeschterwierk a Meilesteen an der Filmgeschicht. Wëll d’Disney-Studioen an de leschte Jore eng Rei Zeechentrickfilmer mat reale Figuren verfilmt hunn, wéi z. B. “Beauty and the Beast”, “Arielle”, “The Jungle Book”, “Cinderella” oder “Aladdin”, war et just eng Fro vun der Zäit ier “Snow White” un d’Rei géif kommen. Dat ass elo geschitt ënner der Regie vum Marc Webb (“The Amazing Spider-Man 1 + 2“).

D’Geschicht ass bliwwen. D’Schnéiwittchen (Rachel Zegler) lieft an der Diktatur vun hirer Stéifmamm (Gal Gadot). Nodeem hier Mamm (Lorena Andrea) gestuerwen ass, huet hire Papp (Hadley Fraser) dës megaloman Fra bestuet. De Papp ass awer virun Joren verschwonnen. Fir dem Wansinn vun der Stéifmamm ze entkommen, flücht hat an de Bësch, wou hatt op déi 7 Zwergen trefft, wéi och den Jonathan (Andrew Burnap) rëm trefft. De Schluss wäicht vum Original of, wat awer éischter gegléckt ass.

E puer vun den Original-Lidder si bliwwen, wéi “Heigh-Ho” oder “Whistle While You Work”, wat Ulass zu enger flotter Danz-Einlag ass. Déi nei Songs sinn vum Duo Benj Pasek an Justin Paul, déi mat dem Musical “Dear Evan Hansen” e Risen-Erfolleg um Broadway konnte feieren an déi fir de Song “City of Stars” aus “La La Land” den Oscar an de Golden Globe gewonnen hunn. Besonnesch gefält hei “Good Things Grow”. Soss ass de Film perfekt animéiert a gespillt. D’Rachel Zegler huet den Golden Globe fir hir Interpretatioun vum Maria am Steven Spielberg sengem “West Side Story” gewonnen. Insgesamt war vläit méi dran, mee d’Resultat kann ee kucke goen.

On ira

Eng Fra wëll stierwen

Regie: Enya Baroux

Mat: Hélène Vincent, Pierre Lottin, David Ayala, Juliette Gasquet

Dauer: 97 Minutten

Bewäertung: 3/5 Stären

D’Marie (Hélène Vincent) ass krank. Eng Tumeur huet an hirem Kierper gestreet. Si huet decidéiert, an d’Schwäiz ze fueren, fir do an Dignitéit ze stierwen. Hire Bouf Bruno (David Ayala) gëtt selwer mat senge Problemer net eens. Sou freet si hire Fleeger Rudy (Pierre Lottin), si dohinner ze begleeden. Wéi dann awer de Bruno si besiche kënnt, erzielt si deem, si hätt geierwt a misst dofir an d’Schwäiz. Si decidéieren mam Bruno sengem Campingcar op Zürich ze fueren. An och hir Enkelin Anna (Juliette Gasquet) begleet si. Esou fänkt eng Rees un, op där jiddereen sech mat senge Problemer auserneen setzen muss, ouni datt, ausser dem Marie en dem Rudy, een den richtege Grond kennt. An ëmmer nees versicht d’Maria dem Bruno d’Wouerecht ze soen, mee et kënnt ëmmer nees zu Verwiesslungen a Situatiounen, déi de Film zimmlech witzeg maachen, och wann et sech em en eescht Thema handelt. Just an den leschten 30 Minutten verschwent den Humor a mécht Plaz fir liicht Emotiounen.

Um Festival du film de comédie vun l'Alpe d'Huez hunn Hélène Vincent an d’Juliette Gasquet den Präis fir déi bescht Haaptrollen gewonnen. D’Enya Baroux huet hei hiren éischten Film gedréit. Wéinst där origineller Duerstellung vun engem eeschten Thema an engem deels humorvollen Kontext an den iwwerzeegenden Schauspiller kann een sech de Film roueg ukucken.

A Complete Unknown

Aus den Ufanksjoren vum Bob Dylan

Regie: James Mangold (USA), nom Buch “Dylan Goes Electric!" vum Elijah Wald

Mat: Timothée Chalamet, Edward Norton, Elle Fanning, Monica Barbaro, Boyd Holbrook, Dan Fogler, Scoot McNairy

Dauer: 141 Minutten

Bewäertung: 3/5 Stären

De Film fänkt 1961 un, wéi den Bob Dylan (Timothée Chalamet) säin grousst Virbild Woody Guthrie (Scoot McNairy) an enger Klinik besicht. De Guthrie leid un enger Nervekrankheet. An der Klinik léiert hien den Sänger Pete Seeger (Edward Norton) kennen, deem him zu éischten Optrëtter verhëlleft. Esou léiert den Bob d’Sängerin Joan Baez (Monica Barbaro) kennen, wéi och d’Sylvie (Elle Fanning). Hien gëtt bekannt an lues awer sécher zu engem Star.

De Problem ass, datt een net esou richteg erkennt, ob den Dylan elo en sympatheschen Kärel ass oder vun Ufank un en arroganten Typ. Der Mimik vum Chalamet no ze urteelen, ass hien éischter en granzegen Typ, deen nëmmen heiansdo sympathesch ass. Hien séngt all d’Lidder selwer, wéi och d’Monica Barbaro an den Boyd Holbrook als Johnny Cash. De Film besteet haaptsächlech aus Concerten an Optrëtter, wou dem Dylan seng Kompositiounen am Mëttelpunkt stinn, awer filmesch näischt Aussergewéinleches op der Leinwand ze gesinn ass. Fir mol nees eng Kéier d’Musek vum Dylan ze héieren, kann een an de Kino goen.

The Brutalist

D’Geschicht vun engem Architekt

Regie: Brady Corbet (USA, UK, Ungarn)

Mat: Adrien Brody, Felicity Jones, Raffey Cassidy, Guy Pearce, Joe Alwyn, Emma Laird, Stacy Martin

Dauer: 215 Minutten (inklusiv eng Paus vun 15 Minutten no circa 100 Minutten)

Bewäertung: 3/5 Stären

Interessant ass, datt den Brady Corbet säin Film op Zelluloid gedréit huet, am Format Vista Vision, eng Technik, déi 1954 agefouert gouf a wou d’35-Millimeter-Filmer duerch eng speziell Kamera horizontal gelaf sinn. Fir d’vertikal Projektioun am Kino sinn se dann verschafft ginn. Hei den LINK op Wikipedia, fir méi Detailer zum Vista Vision. https://de.wikipedia.org/wiki/VistaVision

“The Brutalist” ass e Vertrieder vun enger architektonescher Stilrichtung, dem Brutalismus, aus den 1950er Joren, déi den Architekt a Moler Le Corbusier erschafen huet. D’Wuert leet sech vun “béton brut” of, also “réie Bëton”. Allerdéngs ass am Film net Riets vun dësem Stil. De Film ass och dem Musiker Scott Walker (1943 – 2019; The Walker Brothers) gewidmet, deen d’Musel zu 2 Filmer vum Corbet komponéiert huet.

De Film fänkt un, wéi den ungareschen Architekt László Tóth (Adrien Brody) 1947 zu New York ukënnt. Seng Fra Erzsébet (Felicity Jones) a seng Niess Zsófia (Raffey Cassidy) hu missen an Europa zeréck bleiwen. Hien kënnt zu Pennsylvania ënner, wou säi Kusin Attila (Alessandro Nivola) e Miwwelgeschäft bedreiwt. En bedeitenden Optrag beim räichen Harrison Lee Van Buren (Guy Pearce) erleedegt den László ouni Problem, mee d’Sue ginn net bezuelt. Duerno behaapt dem Attila seng Fra Audrey (Emma Laird), den László hätt hat si begrapscht. Den Attila sëtzt säi Kusin op d’Strooss. Mat verschidden Aarbechten hält hien sech iwwer Waasser, bis den Van Buren hien opsicht. Dësen huet erausfonnt, wat den László a Wierklechkeet alles entworf huet. Esou engagéiert hien den ungareschen Architekt fir e neiaartegt Gebai op sengem Terrain ze bauen.

De Film krut den Golden Globe als bescht Drama an den Adrien Brody deen als beschte Schauspiller. De Problem ass, datt an deenen 200 Minutten renge Film een net esou richteg weess wat den Corbet well erzielen. Ass et déi fiktiv Geschicht vun engem Mann, deen no den grujelegen Erliefnesser am Krich versicht e neit Liewen opzebauen? Ass et e Film, deen weist wéi grausam de Rassismus ass (a nach ëmmer ass) – de László ass Judd? Ganz konsequent ass de Corbet sech net. Vun allem fënnt en Eppes. Eng Rei Zeenen halen och einfach op, ouni Gronn an ouni datt se spéider erklärt ginn. Den Thema Rassismus gëtt ugeschwat, spillt awer iwwer de ganzen Film gekuckt keng gréisser Roll. Schliisslech kënnt zum Schluss bei enger Ausstellung eng zimmlech iwwerraschend Erklärung zum Stil vum László. An op 200 Minutten schläichen sech och vill langweileg Zeenen an. Am Endeffekt weess een net esou richteg, wat een vum Film soll halen. Den Adrien Brody (“The Pianist”) ass jiddwerfalls exzellent an senger Roll. Sou gesinn ass “The Brutalist” e Film, deen een sech kann ukucken.

Flow (Straume)

Wann eise Planéit ënner Waasser steet

Regie: Gints Zilbalodis (Belsch, Lettland, Frankräich)

En Animatiounsfilm

Dauer: 88 Minutten

Bewäertung: 4/5 Stären

Den letteschen Regisseur Gints Zilbalodis huet 2012 de Kuerzfilm “Aqua” gedréit, deen hien elo zu dem 88 Minutten dauernden Animatiounsfilm “Flow” ausgebaut huet. Eng Katz gëtt vun Hënn gejot, wéi e bemol eng Flut op si duerkënnt. Schnell steet den Déieren d’Waasser bis iwwer de Kapp. Katze si jo bekanntlech keng Frënn vum Waasser, a nodeem si ëm hiert Liewen huet misse schwammen, fënnt si e Boot, wou si am Dréchnen ass. U Bord ass schonn e Waasser-Schwäin a da kommen nach e Lemur (Primat), e Golden Retriever an e Sekretär (e Vull) bäi. Schnell erkennen si, datt se sech géigesäiteg vertraue an hëllefen mussen, fir ze iwwerliewen.

Am Film gëtt net geschwat an déi ganz Geschicht gëtt vun enger ganz flotter Musek vun Gints Zilbalodis a Rihards Zaļupe ënnermolt. Mol klengt se romantesch, mysteriéis oder spannend. Et kann een och net soen datt de Film fir Kanner ass, nee éischter fir méi grouss Kanner, déi sech an esou Ënnergang-Stëmmung erafille kënnen. De Film huet de Golden Globe als beschten Animatiounsfilm gewonnen an et soll een e net verpassen.

Palme d’Or zu Cannes 2024: ANORA

E ganz exzentresche Film

Regie: Sean Baker (USA)

Mat: Mikey Madison, Mark Eydelshteyn, Watsche Towmasjan, Karen Karaguljan, Juri Borissow, Aleksey Serebryakov,

Dauer 139 Minutten

Bewäertung: 4/5 Stären

D’Anora (Mikey Madison), genannt Ani, schafft als Stripperin an engem Strip-Lokal. Enges Dachs ass den Ivan (Mark Eydelshteyn) un him interesséiert. Hien heescht eigentlech Wanja an ass de Bouf vun engem russeschen Milliardär a lieft op d’Käschten vun sengem Papp. Zu Las Vegas bestueden déi zwee sech. Wéi den Papp (Aleksey Serebryakov) dat gewuer gëtt, ass hien guer net begeeschtert a schéck dréi vun senge Männer bei den Wanja: den Garnick (Watsche Towmasjan), den Toros (Karen Karaguljan) an den Igor (Juri Borissow). De Wanja mécht sech aus dem Stëbs an d’Ani ass den Froen an den onfrëndlechen Handlungen vun den dréi Russen ausgesat. Wat dann nokënnt – d’Sich nom Wanja - ass esou exzentresch, verréckt an originell, eppes, wat een scho laang net méi gesinn huet.

Den éischten Deel beschreift d’Zesummekommen vum Ani an Wanja, eigentlech vum Cinderella an engem Prënz, deen all seng Wënsch erfëllt. Dann kënnt deen schonn ugeschwaten Deel mat exzentreschen Zeenen, déi meeschtens zum Laachen ureegen, an dann d’Amëschen vum Papp an der Mamm (Darya Ekamasova). De Film aart awer guer net an eng brutal Richtung aus, wéi een dat vläit kënnt mengen, wann russesch Kläpper am Spill sinn. “Anora” ass en originelle Film, deen Spaass mécht duerch d’Aart a Weis wéi sech dës Geschicht entwéckelt. Net verpassen!

Fotoen (FilmNation Entertainment):

Uewen: D'Ani ass voller Energie

Mëtt: D'Ani huet den Wanja gäer

Ënnen: D'Ani an den Wanja ginn sech zu Las Vegas d'Jo-Wuert

The Substance

D’Quell vun der éiweger Jugend?

Regie: Coralie Fargeat (UK  - Frankräich)

Mat: Demi Moore, Margaret Qualley, Dennis Quaid

Dauer: 141 Minutten

Bewäertung: 4/5 Stären

D’ Elisabeth Sparkle (Demi Moore) ass de Star an enger Fitness-Show op der Tëlee. Mee de Produzent Harvey (Dennis Quaid) ass der Meenung, datt d’Sendung frëscht Blutt brauch. An esou gëtt d’Elisabeth entlooss. An senger Täsch fënnt hat en USB-Stick, deen en Infirmier (Robin Greer) him heemlech agestach huet. Dorobber ass e kuerze Film ze gesinn, wou eng Substanz ugebueden gëtt, déi en Klon soll produzéieren. Wéi d’Elisabeth dann virum Aus steet, geet hat der Saach no. Hatt kritt e Set mat Picküren an Sacheten mat Iessen. An effektiv, an sengem Kierper gëtt en Klon vun him produzéiert, just vill méi jonk. De Klon nennt sech Sue (Margaret Qualley) a kritt dem Elisabeth seng Plaz an der Show “Pump It Up”. De Prinzip ass, datt d’Sue eng Woch aktiv ass an d’Elisabeth net – hatt läit dann am Buedzëmmer an ass un een Sachet ugeschloss - an no enger Woch ass et ëmgekéiert. Mee d’Sue gëtt terribel erfollegräich, sou datt hat dës Delaien net méi respektéiert.

De Film ass immens flott gefilmt. D’Kamera ass ganz no u den Schauspiller drun an all Gest gëtt mat engem Geräisch ënnerluecht. Sou entsteet eng scho bal klaustrophobesch Atmosphär. D’Franséisin Coralie Fargeat huet virun allem am Ufank visuell eppes ganz Innovatives op d’Leinwand gezaubert. Dann passéiert allerdéngs eppes Onerwaartes an d’Situatioun fir d’Elisabeth ännert. Méi gëtt net verroden. Ganz vill Blutt an e puer méi kriddeleg Zeenen maachen datt dat wat nokënnt, net fir schwaach Nerven ass. “The Substance” beschreift op eng deels onkonventionell Aart a Weis, wat eis modern Welt bereet ass ze maachen, fir éiweg jonk ze bléifen. De Film huet zu Cannes de Präis fir dat beschten Dréibuch gewonnen.

Fotoen (Universal Pictures):

* D'Elisabeth ass de Star an enger Fitness-Show

 * Eigentlech geséit d'Demi Moore mat 61 Joer nach flott aus

* D'Sue gëtt dem Elisabeth seng Nofolgerin

The Monkey

Pure Sarkasmus

Regie: Osgood Perkins (USA), no enger Kuerzgeschicht vum Stephen King

Mat: Theo James, Christian Convery, Tatiana Maslany, Colin O'Brien, Sarah Levy, Osgood Perkins

Dauer: 95 Minutten

Bewäertung: 3/5 Stären

D’Zwillingsbridder Hal an Bill Shelburn (Christian Convery) fannen an de Saachen vun hirem verstuerwene Papp en Af, deen een kann opzéien an dann op enger Tromm spillt. Allerdéngs fënnt den Hal schnell eraus, datt all Kéier, wou hien den Af op zitt, e Mënsch stierft, an dat op eng grausam Aart a Weis. Well hien an der Schoul an och vun sengem Brudder Bill gemobbt gëtt, wënscht hien dësem säin Doud. Mee et ass d’Mamm, déi stierft, well een den Af net beaflosse kann. Déi 2 kommen bei hiren Monni Chip (Osgood Perkins) an hir Tatta Ida (Sarah Levy). 25 Joer méi spéit huet den Hall (elo den Theo James, deen och de Bill spillt) kee Kontakt méi mateneen. Hien soll mat sengem Bouf Petey (Colin O'Brien) eppes ënnerhuelen, wéi e gewuer gëtt, datt d’Ida gestuerwen ass an datt et warscheinlech ass, datt den Af nach existéiert.

Déi eenzel “Morden” vum Af sinn mat engem extremen Sarkasmus gedréit an doen een engersäits laachen, mee och “fäerten”. An dëst mécht den Interessen vum Film aus, well u sech gëtt näischt aussergewéinlech Neies erzielt. Et ass schuet, datt um Schluss de Rhythmus noléisst an sou och d’Iddien net méi richteg wierken. Den James Wan (“Saw”) huet de Film produzéiert.

Mickey 17

Mënschlech Kopien fir Problemer ze bewältegen

Regie: Bong Joon-ho (USA), nom Roman “Mickey 17” vum Edward Ashton

Mat: Robert Pattinson, Naomi Ackie, Toni Collette, Mark Ruffalo, Steven Yeun, Holliday Grainger, Anamaria Vartolomei

Dauer: 137 Minutten

Bewäertung: 2/5 Stären

De Mickey Barnes (Robert Pattinson) huet d’Liewen op der Äerd sat. Als “Expendable” engagéiert hien sech op engem Raumschëff, datt den Planéit Niflheim usteiert, fir geféierlech Missiounen ze erleedegen, déi ëmmer mat sengem Dout endegen. Mee mat der Hëllef vun engem mënschlechen Printer gëtt nees eng Kopie vun him hiergestallt, déi identesch zum Original ass, och mat allen neien Erënnerungen. Den verkannten Politiker Kenneth Marshall (Mark Ruffalo) an seng Fra Ylfa (Toni Collette) leeden d’Expeditioun. U Bord léiert den Mickey d'Nasha (Naomi Ackie) kennen, eng Sécherheetsagentin. De Planéit Niflheim ass en Äis-Planéit, op deem Gürteldéier-änlech Wiesen liewen, déi den Marshall “Creepers” nennt. De Film geet un, wéi déi 17. Versioun vum Mickey an eng Gletscher-Splack fëllt a vun engem “Creeper” gerett gëtt. Mat vill voice-over-Kommentaren erzielt hien dann seng Geschicht.

Den Regisseur Bong Joon-ho (“Snowpiercer”) huet mat “Parasite” (2019) souwuel den Oscar als beschten Film gewonnen, wéi den Oscar fir de beschten internationale Film – eenzegaarteg an der Geschicht vum Oscar. Allerdéngs ass “Mickey 17” vollgestoppt mat Dialogen, souwuel tëscht de Figuren wéi am Hannergrond mam Mickey sengen Erklärungen. Dat deet der Geschicht net wierklech gutt, well dat visuellt Element feelt, an dat wier wichteg an der Duerstellung vum Liewen um Raumschëff an dem Planéit a sengen Bewunner, déi relativ originell sinn. Et schläichen sech esou etlech Längten an d’Geschicht an. Just de Schluss lieft vun enger bestëmmter Spannung an et ass een éischter enttäuscht wéi immens begeeschtert.

Death of a Unicorn

E Mythos lieft

Regie: Alex Scharfman

Mat: Paul Rudd, Jenna Ortega, Richard E. Grant, Will Poulter, Téa Leoni

Dauer: 107 Minutten

Bewäertung: 2/5 Stären

Op der Urees bei den räichen Odell Leopold (Richard E. Grant), stéisst den Affekot Elliot Kintner (Paul Rudd), deen a Begleedung vun sengem Meedchen Ridley (Jenna Ortega) ass, en onbekannten Déier un, dat d’Ridley als Einhorn identifizéiert. Beim Beréieren vun dem Einhorn sengem Har, erlieft d’Ridley eppes ganz Komesches. Wéi den Millionär, säi Bouw Shepard (Will Poulter) a seng Fra Belinda (Téa Leoni) vum Accident héieren a gewuer ginn, datt dëst Déier iwwer d’Fäegkeet verfügt, ze heelen, gesinn si nach just Dollar-Schäiner an den A.

Esou richteg geléngt et dem Regisseur net, mat senger Geschicht ze iwwerzeegen, obschonn d’Ausgangsiddi net schlecht ass. Mee lues awer sécher entwéckelt sech de Plot zu engem bluddegen Erliefnis. Schued eigentlech, well hei war méi dra, wéi eng banal a konfus Geschicht ëm Gier.

Queer

Alkohol, Zigaretten, Sex an Drogen

Regie: Luca Guadagnino (Italien, USA), nom gläichnamegen Roman vum William S. Burroughs (1914-1997)

Mat: Daniel Craig, Drew Starkey, Lesley Manville, Jason Schwartzman, Andra Ursuta, Michaël Borremans

Dauer: 137 Minutten

Bewäertung: 2/5 Stären

Den Schrëftsteller William S. Burroughs ass sécher net en einfachen Auteur vu Romaner. Et kann een souguer soen, hien huet dacks op eng Konfus Aart a Weis geschriwwen, ënner anerem huet hien d’Cut-up-Technik benotzt an d’Säiten zerschnidden an se frësch zesummen gefüügt, ouni datt den Text nach kohärent war. Bei “Queer” gëtt een den Androck net lass, datt den Regisseur Guadagnino och esou eng Technik benotzt huet, wëll no 137 Minutten weess ee net, wien den Haaptpersonnage Lee (Daniel Craig) ass, firwat hien e Revolver un der Hëft dréit, wéi hien säin vun Alkohol, Zigaretten an Drogen bestëmmtent Liewen a Mexiko finanzéiert oder all seng männlech Libhaber. Hien léiert e jonken Mann kennen, den Eugene (Drew Starkey), mat deem hien a Südamerika reest fir d’Drog Yage ze fannen. Dobäi treffen si op d’Doktesch Cotter (Lesley Manville).

Datt eenzegt, wat hei bemierkenswäert ass, de Courage vum James-Bond-Duersteller Craig, dësen Alter-Ego vum Burroughs ze spillen. All e bëssen mee gewoten Zeenen sinn awer ganz dezent gedréit. Och d’Atmosphär vun den 1950er Joren ass gutt gelongen. Mee dat war et. Eng Geschicht mat konkrete Schlëss ass net ze entdecken.

I'm Still Here (Ainda Estou Aqui )

En politescht an familiärt Drama

Regie: Walter Salles (Brasilien, Frankräich), nom gläichnamegen Roman vum Marcelo Rubens Paiva

Mat: Fernanda Torres, Selton Mello, Valentina Herszage, Guilherme Silveira, Luiza Kosovski, Barbara Luz, Cora Mora

Dauer: 138 Minutten

Bewäertung: 3/5 Stären

A Brasilien gouf et eng Militärdiktatur vun 1961 bis 1985. Dëst war deenen meeschten Awunner bal egal, sou laang si a Rou gelooss goufen. 1970. Der Famille vum Ingenieur Rubens Paiva (Selton Mello) geet et ganz gutt. Si liewen beim Strand vun Rio de Janeiro. D’Mamm Eunice (Fernanda Torres) këmmert sech ëm hir 5 Kanner: Marcelo (Guilherme Silveira), Vera (Valentina Herszage), Eliana (Luiza Kosovski), Nalu (Barbara Luz) an Babiu (Cora Mora). Et dauert ee Strapp ier d’Geschicht un d’Rulle kënnt, wéi d’Militär fir d’éischt de Papp mathëlt an dann d’Mamm an d’Eliana. D’Meedchen wëss awer net, wat him virgeheit gëtt, an d’Fra seet net vill. D’Eliana kënnt schnell fräi, awer d’Eunice muss eng Zäit am Prisong verbréngen. Nodeem hatt och fräi ass, gëtt de Papp awer nach vermësst.

Den groussen Hoken um Film ass, dat en guer net richteg erkläert, wat deemools a Brasilien lass war an datt en plazeweis vill se laang ass. Nëmmen duerch déi Zeenen am Prisong verdäitlecht den Regisseur Salles (“Central Station”), wéi grausam d’Militär war a wéi brutal eng Diktatur normalerweis ass. D’Spill vun den Schauspiller gefält, besonnesch d’Kanner iwwerzeegen. D’Fernanda Torres gouf bei den Golden Globes als beschten Schauspillerin ausgezeechent.

Captain America: Brave New Worl

A nach eng Comic Verfilmung

Regie: Julius Onah (USA)

Mat: Anthony Mackie, Harrison Ford, Danny Ramirez, Carl Lumbly, Tim Blake Nelson

Dauer: 118 Minutten,

Bewäertung: 1/5 Stären

De Film “Captain America: Civil War” (2016) ass ausgaang, datt den Steve Rogers, alias Captain America (Chris Evans), dem Sam Wilson (Anthony Mackie) säin Schëld iwwerginn huet an hien esou zum neien Captain America gemaach huet. Den Mackie huet dës Roll an der Serie “Captain America: The Falcon and the Winter Soldier” weider gespillt. Elo ass den Mackie den Held am Film “Captain America: Brave New World”, mat der Uspillung un den gläichnamegen Roman vum Aldous Huxley.

Den Sam a säi Frënd, den Falcon Joaquin Torres (Danny Ramirez) kréien et mat enger Rei komescher Tëschefäll ze dinn, déi emol hiren Kolleeg Isaiah Bradley (Carl Lumbly) an de Prisong bréngen, wéi hien op den neien President vun den USA Thaddeus Ross (Harrison Ford) schéisst. Da geet et wéi an esou villen Marvel-Comic-Verfilmungen ganz konterbont zou, mat vill Iwwerdreiwungen, Dommheeten an konfusen Handlungssträng. Am schlëmmste Fall fir Fans vum Captain America.

P.S.: Ganz zum Schluss vum Generique gëtt ee gewuer, op nach e weidere Film nokënnt!

September 5

Den Terror zu München 1972

Regie: Tim Fehlbaum (Däitschland)

Mat: Peter Sarsgaard, John Magaro, Ben Chaplin, Leonie Benesch, Zinedine Soualem, Georgina Rich, Corey Johnson, Marcus Rutherford, Daniel Adeosun, Benjamin Walker

Dauer: 91 Minutten

Bewäertung: 2/5 Stären

Den 5. September 1972 ginn d’Olympesch Spiller zu München duerch en terroristeschen Akt ënnerbrach. Eng Grupp palästinensesch Terroristen huelen israeelesch Athleten an Traineren als Geiselen an bréngen direkt mol zwee Israeeli ëm. D’Fernsee-Team vun der amerikanescher ABC soll eigentlech déi sportlech Eventer iwwerdroen, mee da kënnt et ganz anescht, well se ganz no un dem israeeleschen Quartéier dru sinn. Den Produzent Geoffrey Mason (John Magaro) an den Manager Roone Arledge (Peter Sarsgaard) sëtzen alles drun, fir d’Evenementer live ze iwwerdroen. D’Marianne Gebhardt (Leonie Benesch) ass déi eenzeg, déi iwwerhaapt Däitsch schwätzt an hinnen alles kann iwwersetzen, wat d’Police seet an wat däitsch Fernseesenderen iwwer de Virfall berichten.

Firwat dëse Film gedréit gouf, ass net wierklech eraus ze fannen. Et ass éischter e Film, dee weist, wéi Live-Fernsee an den 1970er Joren gemaach gouf, wéi dann datt e Film iwwer d'Situatioun tëscht Israel an den Palästinenser ass. Deen eenzegt interessanten Aspekt vum Film ass den Drock ënnert deem déi Verantwortlech eng Decisioun mussen huelen, ob se de Risiko aginn, datt virun lafender Kamera Sportler erschoss ginn, oder datt si den Terroristen Informatiounen iwwer déi nächst Schrëtt vun der Police liwweren. Ass dat iwwerhaapt den Leit virun der Tëlee zouzemudden? De Film besteet bal nëmmen aus Dialogen an aus vill Fernsee-Material aus där Zäit.

Maria

Déi lescht Deeg vum Maria Callas

Regie: Pablo Larraín (Italien, Däitschland, USA)

Mat: Angelina Jolie, Pierfrancesco Favino, Alba Rohrwacher, Kodi Smit-McPhee, Haluk Bilginer, Valeria Golino, Vincent Macaigne

Dauer: 124 Minutten

Bewäertung: 3/5 Stären

Wann ee guer keng oder nëmmen bëssen Anung huet, wien d’Maria Callas war, dann ass een um Ënn vum Film “Maria” och net vill méi gescheit. De Larraín beschreift hei déi lescht Deeg vum Maria Callas (Angelina Jolie), dat zu Paräis an engem nobelen Appartement lieft, a vum Majordome Ferruccio (Pierfrancesco Favino) an der Haushälterin Bruna (Alba Rohrwacher) bedéngt gëtt. D’Maria ass krank a staark Medikamenten-ofhängeg. Sou hellt hat d’Pëll Mandrax an esou nennt hat an sengen Wanvirstellungen och e Reporter (Kodi Smit-McPhee), deen en Interview mat féiert. Ëmmer nees gesäit een an Réckblenden, wéi dem Maria säi Liewen verlaf ass. Awer dës Réckblécker si net vollstänneg an esou feelt dann vill aus dem Maria sengem Liewen.

Esou gëtt säi Mann wuel gewisen, awer dat hien den italieneschen Industriellen Giovanni Battista Meneghini war, gëtt net gesot. Och dem Maria seng Relatioun mam räichen Aristoteles Onassis (Haluk Bilginer) bleift onkloer. Schlussendlech bleift d’Geschicht vun enger Diva, déi Visiounen vun hirer prächteger Vergaangenheet huet. Sou gesäit si beim Eifeltuerm e Choer, deen “Va, pensiero” aus “Nabucco” séngt. Awer all dëst wäert bei Opern- a Maria-Callas-Fans am meeschten Verständnis ausléisen. D’Angela Jolie ass absolut grandios an der Roll vun der Diva a esou wäert de Film och normal Kinofans interesséieren.

Nosferatu

De Remake vun engem Klassiker

Regie: Roger Eggers (USA)

Mat: Bill Skarsgård, Nicholas Hoult, Lily-Rose Depp, Aaron Taylor-Johnson, Emma Corrin, Willem Dafoe, Ralph Ineson, Simon McBurney

Dauer: 132 Minutten

Bewäertung: 3/5 Stären

Dëst ass de Remake vum Friedrich Wilhelm Murnau sengem “Nosferatu – Eine Symphonie des Grauens” (1922). De Film baséiert offiziell net op dem Bram Stoker sengem Roman “Dracula”, och wann d’Geschicht där aus dem Roman änelt. Fir en ausféierlech Abléck an den Original, kuckt an der Rubrik “Neiegkeeten”.

A wann een Remake seet, dann ass d’2024-Versioun méi oder wéineger de Film vun 1922.

1838, Wisborg, eng fiktiv Hafenstaat an d’Däitschland. Den Immobilienhändler Knock (Simon McBurney) schéckt säin Employé Thomas Hutter (Nicholas Hoult) bei den Grof Orlok (Bill Skarsgård) an d’Karpaten, fir datt deen de Kontrakt fir de Kaf vun engem Haus zu Wisburg kann ënnerschreiwen. Den Thomas muss seng Fra Ellen (Lily-Rose Depp) zeréck loossen. Mee säin beschte Frënd Friedrich Harding (Aaron Taylor-Johnson) a seng Fra Anna (Emma Corrin) huelen hat bei sech op, bis den Thomas zeréck ass. D’Ellen huet komesch Dreem a keen, souguer den Dokter Sievers (Ralph Ineson), kann sech se erklären. Den Thomas kënnt schliisslech no enger laanger Rees am Schlass vum Grof un. Hie muss feststellen, datt vill Saachen ganz gelunge sinn, an datt de Grof e Faibel fir mënschlecht Blutt huet. Den Thomas mierkt och zwou Plazen op senger Broscht, fir déi en keng Erklärung huet. No laange Wochen geléngt et him aus dem Schlass ze flüchten a kënnt nees doheem un. Mëttlerweil ass och de Grof zu Wisborg ukomm, mat engem Schëff, wou kee méi um Liewen ass. Den Dokter Sievers huet en Expert fir aussergewéinlech Krankheeten ageschalt, den Professor Albin Eberhart Von Franz (Willem Dafoe).

Natierlech erënnert de Film un den “Dracula” vum Stoker, mee de Schluss wäert awer iwwerraschen. Eppes wierklech Neies a Saachen Vampirfilm kann den Regisseur net bidden, ausser enger ganz intensiver Atmosphär, déi vill un den Original vum Murnau erënnert. Grujeleg Effekter gëtt et keng, oder héchstens fir ganz sensibel Zuschauer/innen. Schauspilleresch kann déi ganz Trupp iwwerzeegen. D’Lily-Rose Depp ass iwwregens d’Duechter vum Johnny Depp an der franséischer Sängerin Vanessa Paradis. Domat ass den “Nosferatu” e Film, deen een sech kann ukucken, awer et däerf een sech net séi absolut Horroreffekter erwaarden, alles bléift éischter méi dezent.

Kuckt ock an der Rubrik "Neiegkeeten".

Mufasa: The Lion King

D’Virgeschicht vun dem Kinnek vun de Léiwen

Regie: Barry Jenkins (USA)

Mat de Stëmmen vun: Aaron Pierre (Mufasa), Kelvin Harrison Jr. (Taka), John Kani (Rafiki), Seth Rogen (Pumbaa), Billy Eichner (Timon), Tiffany Boone (Sarabi), Mads Mikkelsen (Kiros), Donald Glover, Beyoncé Knowles-Carter

Dauer: 118 Minutten

Bewäertung: 3/5 Stären

Datt et vun “The Lion King” eng Fortsetzung, respektiv eng Virgeschicht, eng Kéier géif ginn war net esou evident. Mee elo ass et geschitt. A “Mufasa” gëtt d’Geschicht vum Papp vum Simba erzielt, deen den Kinnek vun de Léiwen gëtt. De Rafiki erzielt dës dem Pumbaa, dem Timon an dem Kiara, d’Meedchen vun Simba an Nala, also d’Enkelin vum Mufasa. Den jonken Mufasa gëtt no engem Staarken Reen vun sengen Elteren getrennt a lant wäit ewech vun hinnen. Do trefft hien den Taka, e jonke Léiw, de Bou vum Obasi an Eshe. Vum Obasi gëtt den Mufasa verstouss, awer d’Eshe hellt sech senger un. Déi zwee Léiwekanner gi grouss an de ganzen Ruddel kritt et mat der aggressiver Trupp vum Kiros ze dinn. Den Obasi wëll säi Bouw retten a schéckt hien an de Mufasa fort. Ënnerwee treffen si op d’Sarabi, eng Léiwin, déi keng Elteren méi huet. Si wëllen Milele sichen, e Land, vun deem dem Mufasa seng Mamm ëmmer geschwat huet.

Iergendwéi gëtt een den Androck net lass, alles wat hei erzielt gëtt, schonn emol op eng änlech Aart a Weis gesinn ze hunn. D’Kamera an dësem Live-Action-Film ass permanent a Beweegung a léisst jiddwerfalls keng Langweil opkommen. Eréischt am leschten Drëttel schleefen sech dach e puer Längten an, well d’Geschicht ze laang brauch, ier se weider geet. D’Songs vum Lin-Manuel Miranda sinn och net wierklech berauschend, wann ee bedenkt, datt dësen Komponist Musicalen wéi “In the Heights” an “Hamilton” komponéiert huet. Esou bleift eng spannend an temporäich gefilmten, awer zimmlech laang Geschicht, déi op der Limitt nach kuckenswäert ass.

Wicked

Laang Musical-Verfilmung

Regie: Jon M. Chu (USA)

Mat: Cynthia Erivo, Ariana Grande-Butera, Jonathan Bailey, Michelle Yeoh, Jeff Goldblum, Ethan Slater, Marissa Bode, Peter Dinklage

Dauer 160 Minutten

Bewäertung: 3/5 Stären

Déi jonk Generatiounen wäerten sech kaum un dem Victor Fleming säi Film “The Wizard of Oz” (1939) erënneren, mat dem onvergiessenen Judy Garland. Héchstens kënnt den Oscar-Song “Over the Rainbow” hinnen eppes soen. De Musical “Wicked” ass u sech wat een e Prequel zu dëser Geschicht nennt, also alles wat do virdrun geschitt ass. Am Ufank vun der Verfilmung vum Musical (Musek a Liddtexter: Stephen Schwartz), deen aus zwee Deeler besteet, geséit een d’Dorothy mam Léiw, der Vulleschäich an dem Zënnmann, wéi se iwwert déi giel Strooss (Yellow Brick Road) wanderen.

Elo ass emol den éischten Akt vum Musical am Kino ze gesinn an dann kënnt den zweeten Deel Ausgangs 2025 no, also den zweeten Akt. Mee amplaz datt de Film esou laang dauert wéi den éischten Akt vum Musical op der Bün, dauert en 160 Minutten, méi wéi duebel so laang, wat den eigentlechen Problem vum Film ass. D’Geschicht vun dem Galinda (Ariana Grande-Butera; Grande ass de Familljenumm vun der Mamm an Butera vum Papp) – spéider Glinda genannt - an der grénger Elphaba (Cynthia Erivo), déi trotz hiren Ënnerscheeder Frëndinne ginn, gëtt wéi op der Bün erzielt, just verlängert duerch méi ausféierlech Dialoger an Kamera-Astellungen. D’Lidder sinn och déi selwecht an och deels méi laang an hirer filmescher Ëmsetzung. An dës Verlängerungen hemmen e bëssen de Floss vun der Geschicht.

D’Tricktechnik ass bemierkenswäert. D’Welt vun der Universitéit Shiz, vum Munchkinland an vun Emerald City sinn wierklech wéi aus der Realitéit eraus erschafen. Erivo an Grande sangen perfekt, och wann d’Erivo dem Grande eng Nueslängt als Schauspillerin viraus ass. D’Michelle Yeoh spillt d’Madamm Morrible, den Jeff Goldblum ass den Zauberer vun Oz an d’Marissa Bode d’Nessarose, d’Schwëster vum Elphaba (d’Marissa sëtzt wierklech an engem Rollstull duerch d’Follgen vun engem Autosaccident, deen si am Alter vun 11 Joer erlidden huet). Ganz interessant ass och de Personnage vum Professer Dillamond (Stëmm vum Peter Dinklage), deen vun der Uni verbannt gëtt, well et e Geessebock ass. Dës Verbannung vun Déieren, déi schwätze kënnen, ass de Kärpunkt vun der Geschicht. D’Idina Menzel an d’Kristin Chenoweth, d’Elphaba an d’Glinda aus der Original-Broadway-Produktioun vun 2003, sinn beim Song “One Short Day” ze gesinn, deen si als Memberen vun den Emerald City Players sangen.

Ganz flott Lidder an eng iwwerzeegend visuell Ëmsetzung vun der Bün op d’grouss Leinwand, soll een sech ukucke goen, och wann de Film 160, oft laang Minutten dauert.

Vaiana 2 (Moana 2)

Net de beschte Disney

Regie: David G. Derrick Jr., Dana Ledoux Miller, Jason Hand (USA)

Mat de Stëmmen vun: Auliʻi Cravalho, Dwayne Johnson, Temuera Morrison, Nicole Scherzinger, Khaleesi Lambert-Tsuda, Rose Matafeo

Dauer: 100 Minutten

Bawäertung: 2/5 Stären

An Amerika leeft de Film ënnert dem Titel “Moana 2”, wärend an Europa de Film “Vaiana 2” heescht, wéi schonn den éischten Deel, an och den Haaptpersonnage am Film gëtt an allen Versiounen esou genannt. Am eeschten Deel war et nach am Original Moana, just an den Synchronisatiounen Vaiana. Mee well et an Italien eng Schauspillerin mam Numm Moana Pozzi (1961 – 1994) gouf, déi virun allem an eroteschen Filmer gespillt huet, ass, fir d’Verwiesselen ze verhënneren, den Titel geännert ginn. Freet sech just, wien sech nach un dës Madamm erënnert. Soss ass just ze soen, datt dësen zweeten Deel net wierklech iwwerzeegt a just eng deels langweileg Geschicht erzielt. D’Musek vun Opetaia Foaʻi an Mark Mancina genau wéi d’Lidder vun Emily Bear an Abigail Barlow iwwerraschen och net.

Emilia Pérez

Regisseur: Jacques Audiard (Frankräich)

Mat: Zoe Saldaña, Karla Sofía Gascón, Selena Gomez, Édgar Ramírez, Mark Ivanir

Musek: Camille an Clément Ducol

Dauer: 130 Minutten

Bewäertung: 5/5 Stären

D’Rita (Zoe Saldaña) ass eng gutt Affekotin. Enges Dachs gëtt si vum Manitas del Monte (Karla Sofía Gascón) kontaktéiert, fir him ze hëllefen. Allerdéngs ass hien de Chef vun engem mexikaneschen Droge-Kartell. Mee d’Rita léisst sech mat vill Suen iwwerrieden, him ze hëllefen, sech an eng Fra ze verwandelen an sou nees a Fräiheet liewen ze kënnen.

Den Jacques Audiard huet dréi Césaren als beschten Regisseur gewonnen - “De battre mon cœur s'est arrêté”, “Un prophète” an “Les Frères Sisters” - an eng Palme d’Or fir “Dheepan”. “Emilia Pérez” huet dëst Joer den Präis vun der Jury zu Cannes gewonnen, den Präis vun der beschter Schauspillerin war fir de ganzen weibleche Cast - Zoe Saldaña, Karla Sofía Gascón, Selena Gomez an Adriana Paz – an den Prix Cannes Soundtrack 2024 ass un d’Komponisten Camille an Clément Ducol gaangen.

De Film ass mat enger ausgezeechenter Virtuositéit gedréit, wéi een se selten geséit. Kamera a Schnëtt harmonéieren mat den Zeenen an besonnesch der Musek, well “Emilia Pérez” ass e Film-Musical vun der ganz spezieller Aart. Einfach fantastesch ass d’Leeschtung vun den zwou Haaptduerstellerinnen. Zoe Saldaña kenne mir aus “Avatar” an aus den dréi “Guardians of the Galaxy”. Hei kann hat beweisen, datt hat och eng Fra aus Fleesch a Blutt ka spillen. D’Karla Sofía Gascón ass souwuel den Gangster Manitas wéi d’Emilia. Si bréngt et problemlos fäerdeg, fir e ganz brutale Kärel ze spillen, wéi och eng sensibel Fra, déi no hirer Famille verlaangert.

Ganz gefälleg Melodien huet den Duo Camille-Clément Ducol komponéiert, déi ganz gutt an den Kontext vun der Geschicht passen. “Emilia Pérez” ass soumat en ongewéinleche Film, e Meeschterwierk, dat een net verpassen däerf.

Hors d’haleine

Regie: Eric Lamhène (Lëtzebuerg)

Mat: Carla Juri, Véronique Tschanda Beya, Luc Schiltz, Sascha Ley, Esperanza Martin González-Quevedo, Alessia Raschella, Nicolas Lech

Dauer: 101 Minutten

Bewäertung: 3/5 Stären

No enger Rei Kuerzfilmer an Tëleesserien (ënner anerem “Comeback”) konnt den Eric Lamhène säin éischten Film dréien. Samsa Film huet de Film produzéiert. D’Dréibuch huet den Lamhène zesummen mam Rae Lyn Lee geschriwwen, dat och d’Kamerafra vum Film ass.

D’Emma (Carla Juri) kënnt an e Fraenhaus, wou nach aner Fraen sinn, déi änlech Problemer hunn wéi hat mat sengem Mann Marc (Luc Schiltz). Hei wunnen d’Khadij (Véronique Tschanda Beya), d’Esperanza (Esperanza Martin González-Quevedo), genannt Espe, oder d’Sascha (Alessia Raschella). Déi meescht vun hinnen hu Kanner an et ass hir gréissten Suerg, déi net méi dierfen ze gesinn. Déi ganz ënnerschiddlechen Fraen kommen sech no a versichen sech géigesäiteg ze hëllefen.

Den Film weist op eng ganz intensiv Aart a Weis, wéi d’Emma versicht hir Problemer ze verstoppen – d’Kamera ass ëmmer ganz no un him drun - an et dauert bis bal zum Schluss ier den Zuschauer wierklech gewuer gëtt, wat tëscht dem Marc an him net stëmmt. Dat féier dozou, datt den Zuschauer och kann unhuelen, datt d’Emma eng verwinnte Fra ass, dat net weess, wat et wëll. Eng Kloerstellung vun hirer Situatioun éischter am Film hätt sécher der Geschicht besser gedoen. Trotzdeem kann de Film iwwerzeegen, well wierklech gutt Schauspillerinnen hir Geschichten iwwerzeegt spillen.

Den Angelo am Wonnerbësch-

Angelo dans la forêt mystérieuse

Fantasie an Science-Fiction

Regie: Alexis Ducord an Vincent Paronnaud (Lëtzebuerg, Frankräich) no dem Comic DANS LA FORÊT SOMBRE ET MYSTÉRIEUSE vum Winshluss

Mat de Stëmmen vun

Franséisch Versioun: Yolande Moreau (Grand-mère), José Garcia (Ultra), Philippe Katerine (Fabrice), Dario Hardouin-Spurio (Angelo)

Lëtzebuergesch Versioun: Evan Baustert (Angelo), Luc Schiltz (Angelo Abenteurer), Mike Folschette (Fabrice), Mike Tock (Ultra), Christiane Rausch (Boma)

Dauer: 81 Minutten

Bewäertung: 2/5 Stären

Den Angelo huet eng immens Fantasie. Hien stellt sech vir, en groussen Abenteurer ze sinn. Mee um Wee bei seng krank Bom, vergiessen seng Elteren hien op enger Tankstell. Hien kënnt an e Bësch mat vill komeschen Wiesen an engem Alien, den Ultra, deen op der Sich no der Quell vum éiwegen Liewen ass.

De Film ass vun Zeilt Productions mat produzéiert ginn, eng Firma hei zu Lëtzebuerg, déi Animatiounsfilmer produzéiert an déi vum Laurent Witz gegrënnt gouf. De Witz an den Alexandre Espigares hunn 2014 den Oscar fir den beschten Animatiouns-Kuerzfilm gewonnen, “Mr Hublot”.

Den “Angelo” fänkt ganz witzeg un an fir eemol entdeckt een vill lëtzebuergesch Wierder, déi een scho laang net méi héieren huet. Wéi d’Geschicht allerdéngs vun der Fantasiewelt vum Angelo an den Science-Fiction-Universum vum Ultra ofrëtscht, verléiert sech d’Originalitéit a mécht Plaz fir Saachen, déi een schonn esou dacks gesinn huet.

Marianengraben

Trauerbewältegung als eng Art Road-Movie

Regie: Eileen Byrne (Lëtzebuerg, Eisträich, Italien), , no dem Roman vum Jasmin Schreiber

Mat: Luna Wedler, Edgar Selge, William Vonnemann, Martin Maria Abram

Dauer: 90 Minutten

Bewäertung: 3/5

D’Paula (Luna Wedler) begéint dem Helmut (Edgar Selge) um Kierfecht. Hatt trauert ëm säi Brudder Tim (William Vonnemann), deen zu Triest erdronk ass a gëtt sech d’Schold un dem trageschen Doud. Hatt wollt den Marianengraben, déi déifste Plaz op eiser Äerd erfuerschen, mee hat ass um déifsten Punkt an sengem Liewen ukomm. Den Helmut ass am Gaang d’Urn vun senger verstuerwener Fra auszegruewen. Hien wëll si an den Südtirol bréngen an se do op de Platzen verstreeën, wou si sech kenne geléiert hunn a gewunnt hunn. Well d’Paula op Triest wëll, fir do dem Tim säin Gebuertsdag ze “feieren”, geet eng Rees mam Helmut a sengem Camper un, bei där déi zwee komplett ënnerschiddlech Mënschen sech géigesäiteg hëllefen, hir Trauer ze bewältegen.

Den Ufank vun dëser lëtzebuergescher Koproduktioun (Samsa Film) ass interessant an witzeg, z. B. d’Zeen, wou FKK-Wanderer am Séi schwammen wëllen, wou den Helmut d’Äschen verstreet huet. Den Tim taucht vun Zäit zu Zäit op. Hien stellt bildlech dat éischter gutt Gewëssen vum Paula duer. Dann awer erweisen sech Detailer an der Geschicht als net wierklech kohärent. War den Helmut nach bei senger Fra? Firwat benotzt hien net d’Toilette an sengem Camper? Wéi kann den Tim den Numm vum Hond vum Helmut wëssen? A firwat geet dem Paula sengem Handy de Stroum net aus? Dat sinn fir déi eng Banalitéiten a si stellen sech keng Froen, well se dës kleng Problemer an der Geschicht warscheinech net erkennen. Anerer stéieren sech drun, well se dach weisen, datt d’Dréibuch plazeweis net duerchduecht ass. D’Eileen Byrne bleift duerch meeschtens Total-Astellungen op Distanz zu sengen Protagonisten. Sou kennt et net zu enger méi intensiver Relatioun mat hinnen an hiren Problemer. Schauspilleresch harmonéieren Luna Wedler a Edgar Selge an iwwerdecken esou deels dës Ongereimtheeten.

Fotoen (Samsa Film) vun uewen:

* Den Helmut an d'Paula hunn Äschen an engem Séi verstreet

* D'Paula huet e verletzten Hong fonnt

* Den Tim ass dem Paula säi Gewëssen

* Den Helmut wëll d'Äschen vun sengem Helga a Südtirol verstreeën

Der Tod wird kommen (La Mort viendra)

Komplizéiert a konfus

Regie: Christoph Hochhäusler (Däitschland, Belsch, Lëtzebuerg)

Mat: Sophie Verbeeck, Louis-Do De Lencquesaing, Marc Limpach, Mourade Zeguendi, Nassim Rachi, Hilde Van Mieghem

Dauer: 101 Minutten

Bewäertung: 1/5 Stären

En Transporter gëtt vun der Lëtzebuerger Police ugehalen an hannert engem Bild fannen si vill Suen. Dann diskutéiert de Gauner Patric de Boer (Marc Limpach) mat sengem Rival Charles Mahr (Louis-Do de Lencquaiseng) iwwer d’Méiglechkeeten, d’Sex-Geschäft op en ganz aneren Niveau ze bréngen, souwuel digital wéi legal. Wärenddeems fummel den Charles un enger Gummis-Popp an huet en Virtual-Reality-Brëll op – digitalen 3D-Sex. Den Chauffer vum Transporter gëtt erschoss. Den Charles engagéiert d’Killerin Tez (Sophie Verbeeck) de Mäerder ze fannen. Zu Bréissel mécht hatt sech op d’Sich.

Sou wäit sou gutt, mee wann een duerno iergendeng Logik an der Geschicht sicht, wéi och déi eenzel Personnagen iergendenger Säit – de Boer oder Mahr – zouuerdnen well, dann verleeft een sech an engem Intrigen-Kuddelmuddel. Wien ass wien? Wien sinn all déi Niewen-Figuren a wéi eng Roll spillen si? No 101 Minutt huet een sou gutt wéi keng Äntwert kritt. De Regisseur versicht nach e bësse Spannung duerch kuerz Verfollgungsjuegten a Schéissereien an d’Spill ze bréngen, mee dat geléngt net wierklech, well hien et net fäerdeg bréngt, seng Figuren an hir Aktiounen kloer ze definéieren. Si kënnen alles sinn: Zouhälter oder Konscht-Schmuggler oder iergendeppes Aneschters. De Film ass vun Amour Fou Lëtzebuerg mat finanzéiert ginn. Nieft dem Marc Limpach spillen nach de Luc Feit, den Al Ginter, d’Elsa Rauchs, de Felix Adams an d’Brigitte Urhausen kleng Niewerollen.

Poison

Huis-clos op engem Kierfecht

Regie: Désirée Nosbusch (Lëtzebuerg, Holland, UK), no dem Theaterstéck “Gif” (2009) vum Lot Vekemans

Mat: Tim Roth, Trine Dyrholm

Dauer: 86 Minutten

Bewäertung: 2/5 Stären

Op dem Kierfecht zu Veianen treffen sech d’Edith (Trine Dyrholm) an hiren Ex-Mann Lucas (Tim Roth) fir d’éischt no 10 Joer Trennung. Si sinn dohinner bestallt ginn, well d’Graf vun hirem verstuerwene Bouf Jacob verréckelt soll ginn, well Gëft de Buedem verseucht huet. De Film besteet aus hire Gespréicher iwwer d’Vergangenheet a virun allem iwwer den Accident, deen dem Jacob d’Liewe kascht huet.

De Film spillt an enger Kierch, der Toilette an engem Raum um Kierfecht. An anere Wierder ass d’Theaterbün zu engem Kierfecht ginn. Et gëtt keng Réckblécker a weider och keng weltbeweegend Kamera-Aarbecht oder e Schnëtt, deen dem luesen Geschéien e bëssen Rhythmus verléine géif. De Film besteet exklusiv aus englesch geschwaten Dialogen. Et kann een mat hirer Ausso averstane sinn oder och net. Mee schwätzt eng Koppel, nodeem se 10 Joer net mateneen geschwat huet, - wat war mat der Scheedung? -  esou Banalitéiten? Kee freet deen aneren wat alles lass war a wat elo ass. Wat den Accident vum Bouf ugeet, sou war just d’Edith Zeien. Och hei vermësst een Erënnerungen un d’Kand, wéi z. B. éischt Schrëtt, éischt Wierder, Vakanzen zesummen, asw. Déi zwee international renomméiert Schauspiller spillen hir Rollen ganz anstänneg, awer bréngen et net fäerdeg, den Zuschauer mat hiren Erënnerungen wierklech ze paken.

“Poison” ass dem Désirée Nosbusch säin éischte Film, deen hat mat senger Filmproduktiouns-Firma Deal produzéiert huet. Seng Partnerin ass d’Alexandra Hoesdorff (Deal = Désirée an Alexandra).

D’Stéck “Gif” ass 2009 eraus komm an huet 2010 den Taalunie Toneelschrijfprijs gewonnen. Et ass an vill Sproochen iwwersat ginn an 2014 am Kasemattentheater gespillt ginn, mam Désirée Nosbusch als Edith an dem Germain Wagner als Lucas. 2013 huet d’Spuenierin Isabel Coixet d’Stëck ënner dem Titel “Ayer no termina nunca” (Yesterday Never Ends) schonn emol verfilmt.

Le quatrième mur

Theater am Krich

Regie: David Oelhoffen, nom Roman vum Sorg Chalandon (Frankräich, Lëtzebuerg, Belsch)

Mat: Laurent Lafitte, Simon Abkarian, Manal Issa, Bernard Bloch

Dauer: 116 Minutten

Bewäertung: 2/5 Stären

1982. Den kranken Theatermann Sam (Bernard Bloch) biet säi Frënd Georges (Laurent Lafitte) fir hien d’Regie vun “Antigone” ze iwwerhuelen. D’Saach huet allerdéngs een Hoken: Dëst soll am Krichsgebitt vum Libanon zu Beirut stattfannen. De Georges wëll sengem Frënd dëse Gefale maachen a reest op Beirut. Hei féiert den Marwan (Simon Abkarian) hien ronn drëm. Esou mécht den Georges sech op d’Sich vun den Schauspiller, déi den Sam virgesinn huet. Dat sinn Leit vun allen Reliounen, déi awer all soen, si wieren fir d’éischt Schauspiller, ier si Chrëscht, Muslim oder Unhänger vun enger anerer Glawensrichtung sinn. D’Antigone soll d’Imane (Manal Issa) spillen. Mee an engem Land am Krich ass Theater-spillen bal eng Saach vun der Onméiglechkeet.

D’Ausso, datt beim Spillen vun engem Theaterstéck d’Relioun oder d’Nationalitéit keng Roll spille soll oder esouguer dierf, ass sécher begréissenswäert, awer entsprécht net der Realitéit am Krich-Land Libanon, wou bal jiddereen mat enger Waff ronn drëm leeft an rücksichtslos quasi op alles scheist, wat wibbelt. Et ass och e Moment ganz schéin, wéi déi verschidden Schauspiller hier Rollen uginn, mee de Krich zerstéiert all positiv Initiativ. Den Regisseur geet ausserdeem zum Schluss esou wäit, datt hien dat bedéngungslos op der Bün zesummen spillen duerch aner Ideologien, wéi Haas an sech un Mäerder an Vergewalteger rächen ersetzt. Schlussendlech ass hien sech net wierklech eens, wat dann elo méiglech ass.

Déi véierte Mauer ass un sech d'Rido/d'Mauer zum Saal, wou d'Zuschauer sëtzen. Déi aner dréi Maueren sinn d'Säiten vun der Bün.

Den Film ass vun Amour Fou Lëtzebuerg co-produzéiert ginn. Gedréit gouf am Libanon an och zu Lëtzebuerg.

En Dënschten 21. Januar 2025 war d'Avant-Première am Utopia.

Dësen Film vum David Oelhoffen huet follgend Präisser gewonnen:

* De Publikums-Präis zu Montélimar a Frankräich um Festival “De l’Écrit à l’Écran »

* Prix RTBF um FIFF zu Namur an der Belsch

* Prix Chabrol du Public um Festival “De la page à l’image” zu Le Croisic

* Prix Chabrol de la Meilleure Adaptation um Festival “De la page à l’image” zu Le Croisic